لوییجی گیری (1943- 1992) عکاسی است ایتالیایی که اعتبارش در جامعه حرفه ای عکاسی و حوزه عمومی را پس از مرگش به دست اورد. عکس هایش که جایی میان نوستالژیا و طعنه ای خشک می نشینند، غالبا، فروتنانه تصاویری از پارک ها، صندلی ها، نیمکت ها و صحنه های عادی از منظر شهریِ شهر زادگاهش امیلیا رومانا را به تصویر می کشد. علاقه انسان شناسانه اش به رابطه میان مردم و پیرامونشان به رهیافتی ختم می شود که نهایتا در مرزهای هنر کانسپچوال می ایستد.  
تلاشش برای تدوین یک نظرگاه انتقادی و تئوریک در مقدمه ای که بر کتابش امده متبلور است: "معنایی که تلاش می کنم به واسطه کارم بدان دست یابم تدقیق این گزاره است که چگونه هنوز این امکان وجود دارد که بتوان در تمنا و مسیر دانش گام برداشت و  هویت متقن انسان، چیزها و زندگی را از درون تصویر و انگاره ی انسان، چیزها و زندگی تمیز داد  و بیرون کشید."
تمامی این رویکردها زمانی که گیری با آثار ساخته شده آلدو رُسی مواجه شد، امکان تحقق یافت، او به گفت و گویی مسکوت با معماری نشست، به گمان گیری، رُسی توانایی ذاتی اش در معماری را در "تلاش برای ضبط شگفتی ها و تغییراتی متبلور می سازد که به واسطه تغییرات کوچکی در نور، جابه جایی های مختصری در فضا و رزونانس های پیش بینی نشده ای که میان ساختمان و محیط اطرافش شکل می گیرد، محقق می سازد." 
آلدو رُسی ای که عکاس کشف می کند، ناظر دقیق فرم های متاخری است که معمار همیشه به دنبال ان ها بوده اما هیچگاه آن ها را نیافته، فرم هایی که، به گفته خود رُسی، بایستی در "جهان نشانه های انتخاب شده دقیق. . . فیگورهای تقلیل یافته به عصاره های وجودی شان و . . . زبانی که در ان اشیا ساکت به صدا در می ایند." پیدایشان کرد. 
جدا از انکه معمار و عکاس هر کدام بر فهم خودشان از جهانی که شاهدش هستند و تلاش می کنند کشفش کنند تاثیر گذاشته اند، هر دو به فهم فرم به مثابه ابزاری برای تحقق خاطره، سودازدگی و معنا یاری رسانده اند:"معماری رُسی تبلور معجزه گری و خیرگی است، مهم نیست کجا ایستاده ای و زیر چه نوری بدان می نگری."