فرم را می توان به صورت دقیق و مطلق تعریف کرد، اما صرفا از طریق پدیدارشناسی اش ـ سیاقی که فرم به لحاظ مادی ساخته می شود و به گستره عملیاتی کاربرد وارد می گردد ـ در این میان نبایستی فرم را همچون یک کالبد body به شمار اورد بلکه بایستی فرم را همچون بیان مستقیم و مملو از معنایی دانست برامده از بنیان ساختاری و منطقش. بر این مدار فرم همیشه زاهدمنش است، اگرچه این ریاضت نه در گرو زبان فرمالش است و نه در بند استایل. ریاضت نوعی از صحت و دقت است، تعهد نسبت به مسئولیت هایی است که فرم بر مبنا و مقیاس ان ها انتخاب شده، توسعه یافته و ساخته شده است. فرم را می توان همچون یک استایل مدرن، التقاطی، دردسترس، واقع گرایانه، متوازن و کمْ گو، معمولی، کمیک، سنگین، تکنوکراتیک و البته ظریف در نظر اورد، البته تبیین تمام این وجوه از منظر شخصی مهم است، از منظر تئوریک ارزش فرم کاملا نسبی است و از همین روست که نقد معاصر، معماری مینیمال را قربانی نوعی از کاریکاتور معنایی ایده ریاضت و سخت کیشی می بیند، البته نوع خسته کننده و ناخوشایندش.