این عکس یکی از مورد علاقه ترین تصاویری است که در فیلم رِم
برداشته ام. تصویر دو چیزی را نشان می دهد که در فهم بهتر رِم کمک می کنند:
ـ رِم که با تهی عظیمی احاطه شده است به تنهایی مسافت
طولانی ای را طی می کند و این استعاره تلخی است برای احساس تنهایی ای که مرسوم
حرفه معماری است.
ـ این تصویر همچنین بازتابی از واقعیت زندگی رِم است، زندگی ای که متداوما و در
مقاطع زمانی کوتاه، میان محیط های کاملا و اساسا متفاوت تغییر می کند. قبل از این
عکس که در دوحه گرفته شده است، ما سفری 72 ساعته داشتیم به لندن، ونیز، ایتالیا و
حومه های روستایی هلند. این تغییر مداوم به او اجازه می دهد چشم انداز درشت تری از
پدیده هایی که در سطح جهانی در حال سربراوردن اند بیابد و با ان ها مواجه شود و
برخورد با ان ها را در خود پرورش دهد و البته نوع اندیشدن متفاوتی را نیز در خود
تغلیظ نماید.
انگونه که خودش می گوید: "تهی بودگی صحرا شرایطی برای پرسشگری می افریند،
شرایط تحقق مسیر و سیاقی برای تفکر که بیشتر اگزیستنشیال است."