پس از مطرح شدن ایده ورود جغرافیای ایران به دوره های
ترْسالی و در اوج بحران انسانی منتج از سیل در گستره وسیعی از ایران، برخی بر ساخت
سدهای بیشتر تاکید می گذارند، انچه از پی می اید، بخش هایی از پیشْ گفتار نائومی
کلاین بر کتاب آخرین فرصت تغییرـ سرمایه داری در تقابل با شرایط اقلیمی است، گزیده
ای که تصویری واضح از مکانیسم های رانت مستتر در فردای بحران های زیستْ محیطی را
برمی شمرد و تبعات ان ها را نیز تبیین می کند، رانتی که از دل شوک پس از بحران
عملیاتی می شود و در عمل ناعدالتی اقتصادی و اقلیمی را تشدید می کند. خشکسالی و سیل، فرصت های کاری فراوان دیگری نیز پدید می اورد، که همگی الزاما
خیرخواهانه نیستند؛ بین سال های 2008 و 2010 دست کم 261 مورد امتیاز کشف محصولات
سازگار با اقلیم به ثبت رسید ـ بذرهایی که قرار است برابر شرایط اب و هوایی شدید و
متغیر مقاوم باشند. از کل این امتیازها نزدیک به 80 درصد را غول های کشت و صنعت در
اختیار گرفتند.
در همین حال، ابرتوفان سندی برای فعالان عرصه ساخت و ساز در نیوجرزی ارمغانی بود
آسمانی تا میلیون ها دلار برای ساخت خانه های جدید در مناطق کم تر اسیب دیده دریافت
کنند، در حالی که زندگی برای انانی که کماکان ناچارند در خانه های به شدت اسیب
دیده دولتی سر کنند کم از کابوس ندارد و این بسیار شبیه ان چیزی است که پس از
توفان عظیم کاترینا در شهر نیواورلئان رخ داد.
دکترین شوکِ ممزوج با بحران های زیست محیطی در بسیاری از موارد مخصوصا در نظام های
اقتصادی به شدت ناعادلانه از یک سو به رانت های عظیم بازسازی های ضد توسعه پایدار
منتهی می گردد و از سوی دیگر می تواند به واسطه نگاه مبتنی بر توسعه فیزیکی سودآور
مستقر در دل نهادهای رانتیِ فرادستی به بی ثباتی اقلیمی هم دامن بزند.
انچه در این میان مهم است، مقاومت ما برابر انانی است که با خودخواهی تمام از
بحران ها برای چپاول حوزه عمومی بهره می گیرند، اگر قرار نیست جنبش های اعتراضی
زیست محیطی به ناگاه بدرخشند و سپس خاموشی بگیرند، می بایست بینشی فراگیر از انچه
قرار است جایگزین ناکارامدی ها کنونی شود و البته راه بردهای بسیار جدیِ سیاسی
برای رسیدن به این هدف تعریف شود.
ترقی خواهان در گذشته می دانستند که چگونه چنین کنند. کسب پیروزی های اخلاقی و توده
ای بزرگ در بحبوحه ی بحران های تمام عیار آورده ایست که جنبش های خواهان عدالت
اجتماعی و اقتصادی در ان از پیشینه فنی پرباری برخوردارند. از جمله مهمترین این
پیروزی ها می توان به تصویب سیاست های طرح نو، پس از سقوط بازارهای مالی آمریکا در
سال 1929 و شکل گیری برنامه های پرشمار اجتماعیِ پس از جنگ جهانی دوم اشاره کرد.