لوسی رای با تبدیل کردن خانه ی شماره 18 آلبیون میوز به مرکز سفالگری، به دنبال مشتریان جدید برای ظروف سفالی خود بود. کار او در قیاس با اغلب استودیوهای سفالگری بریتانیایی، رادیکال و مدرن بود؛ اما با این وجود او خیلی زود مغازه ها، کافه ها و علاقه مندانی را پیدا کرد که سلیقه‌شان به اندازه ای پیشرو بود که قدر کارهایش را بدانند. هرچند که برخی از آن ها از قیمت زیاد کارهایش به او شکایت میکردند. تعدادی از مغازه یا کافه ها اسم هایی بسیار قدیمی و فریبنده داشتند، مانند Olde Tea Shoppe در بلک‌پول.
انجمن صنایع دستی کاران ادینبورگ پیشنهاد فروش اجناس سفالی رای در سراسر اسکاتلند را به وی ارائه کردند و کارخانه ی شکلات سازی بندیکس، سفارش های بسیاری برای مغازه های چای فروشی اش به او داد و علاوه بر آن به صورت مکرر از وی درخواست جایگزین کردن بشقاب ها و لیوان های شکسته را داشتند.
هنگامی که مشقت های دوران جنگ شدت گرفت، رای دست به کار های جدید و متنوعی زد. او با کمک کردن به دوست وینی خود، شیشه سازی به نام فریتز لمپل Fritz Lmapl، که رابطه ی عاشقانه ای را نیز با او آغاز کرده بود، شروع به ساخت دکمه های تزئینی کرد؛ که در آن زمان به علت اینکه تمام کارخانه های دکمه سازی برای لباس های نظامی دکمه های ساده میساختند، بسیار نایاب بودند. لمپل از فروشگاه های بزرگ و خانه های مد سفارش دکمه های دست ساز میگرفت و از تعدادی از دوستان مهاجر خود برای ساختن آن ها کمک میگرفت. رای نیز با ساختن دکمه های شیشه ای کار را آغاز کرد اما پس از مدت کوتاهی در ورکشاپ خود شروع به ساختن دکمه های سرامیکی کرد. تقاضا برای دکمه ها به حدی بالا بود که رای برای خود دستیاری اتخاذ کرد اما در 31 دسامبر سال 1942، Board of Trade (دپارتمان بازرگانی و صنعت دولت بریتانیا) به او تذکر داد تا تولیدات خود را کاهش دهد و به تولیدات ضروری دوران جنگ بپردازد. برخی از دوستان وی، نظیر برنارد لیچ Bernard Leach به اعتراض برخاستند، اما رای به علت مشکلات حقوقی‌ای که به عنوان مهاجر دوران جنگ داشت، وادار به همکاری شد. با این وجود او پس از ساعات کاری و در آخر هفته ها به ساختن دکمه ها و ظروف خود ادامه داد و همین امر باعث شد تا وی بتواند پس از جنگ، کارگاه سفالگری خود را دوباره به راه بیندازد.
دکمه های دست ساز رای، به همراه نمونه کار های دیگرش، اکنون در CoCA در York Art Gallery قابل مشاهده هستند.