پناه آوردن بروئر از آلمان نازی به بریتانیا در سال ۱۹۳۵ موجب عصبانیت ساکنین مجموعه‌ مسکونی لانرود Lawn Road Flats شد چراکه وی نسخه‌ای از کتاب مین کمپف Mein Kampf آدولف هیتلر را برای دو تن از پناهندگانی که در این مجموعه زندگی می کردند فرستاده بود. بروئر بعد‌ها توضیح داد که از این روش برای ارسال پول استفاده کرده است زیرا کاویدن اجناسی مانند این کتاب توسط سربازان گمرک آلمانی به منظور یافتن اجناس مخفی شده بسیار دور از ذهن بود.
بروئر به پیشنهاد جک پیچارد Jack Pritchard که یک صنعتگر بریتانیایی و سازنده‌ی مجموعه مسکونی لانرود بود دراین مجموعه ساکن شد. پیچارد همچنین دارنده یک شرکت مبلمان سازی به نام ایسوکون Isokon  نیز بود. شرکتی که وی مایل بود تا آن را به عنوان یکی از طلایه داران طراحی مدرن مطرح سازد.
بروئر امیدوار بود تا بتواند در شرکت ایسوکون به فعالیت خود در زمینه طراحی مبلمان فلزی ادامه بدهد در حالی که پیتچارد بر طراحی به کمک تخته های سه لایی اصرار می‌ورزید. این اصرار از طرفی به جهت ارتباط پیتچارد با شرکت استونیا Estonia٫ یک شرکت تولید کننده چوب٫ و از طرف دیگر به دلیل باور وی مبنی بر آن بود که بریتانیایی ها٫ حتی پیشرو ترین آنها٫ همچنان برای خرید مبلمان فلزی بسیار محافظه‌کارند. طراحان دیگری نیز همچون گریت توماس ریتولد Gerrit Thomas Rietveld و آلوار آلتو‌ Alvar Aalto نیز پیش از این با این نوع چوب کار کرده بودند و بروئر نیز به‌زودی متوجه مقاومت و شکل‌پذیری آن شد.
بروئر پنج قطعه مبلمان چوبی برای شرکت ایسوکون طراحی کرد که معروف ترین آنها ”صندلی طویل“ یا لانگ چیر Long Chair است. این صندلی چوبی که به مانند برش‌هایی از بدن انسان طراحی شده است امروزه هم به عنوان یادآوری از تاثیری که بروئر و همکارانش در باهاوس بر مدرنیزاسیون دهه ۳۰ میلادی بریتانیا داشتند در حال ساخت میباشد.