در خلال دهه ۲۰ میلادی٫ چالش باکی فولر طراحی یک الگوی جدید مسکونی برای جابجایی‌های سریع بود. یک ماشین مسکونی مقرون‌به‌صرفه (به قیمت یک کادیلاک) با مصرف انرژی مناسب و قابلیت تولید انبوه. او بر این باور بود که چنین خانه‌ای علاوه بر آنکه توانایی سرد و گرم کردن خود را بطور طبیعی دارد و می‌تواند انرژی مورد نیاز خود را تولید کند٫ به کمترین میزان تعمیرات نیازمند است و هرزمان که ساکنین آن اراده کنند می‌توانند اتاق‌های خود را کوچک یا بزرگ کنند. باکی این خانه را در قالب یک شش‌ضلعی با ستونی در مرکز و توربین‌های هوا بر روی سقف و سیستم‌هایی برای جمع‌آوری و تصفیه آب طراحی کرد. ”دیماکسیون Dymaxion“ نامی بود که او برای این خانه‌ی آلومینیومی٫ با ترکیب کردن سه کلمه پویا Dynamic, بیشینه Maximum و کشش Tension برگزید.
اولین نمونه‌ی دیماکسیون در سال ۱۹۳۰ و نمونه‌ی دوم و سوم در سال ۱۹۴۶ ساخته شدند. هیچ‌یک از این سه نمونه بر رویایی که فولر برای تولید انبوه در سر پرورانده بود جامه‌ی عمل نپوشاندند. اگرچه او توانست تا با تغییر دادن طرح اصلی به ”واحدهای استقراری دیماکسیون Dymaxion Deployment Units“ که به‌عنوان اقامتگاه‌های اضطراری ایالات متحده در آفریقا پس‌از جنگ جهانی دوم استفاده می‌شدند تا حدّی به این ایده نزدیک‌تر شود.