ماهیت فضای داخلیِ جدیدی که تلاش می کنیم خودمان را درون ان، با ان، تطبیق دهیم چیست؟ این زندان جدید که از یک سو درون ان مدام تحت نظارت هستیم و از سوی دیگر تحت شمولش شب و روز، کار و بازی تفاوتشان با یکدیگر را از دست می دهند چه معماری ای دارد؟ رسانه های جدید، درست همان زمانی که مملو از شوق ارتباط حداکثری با جهان پیرامون هستیم، در حال تبدیل ما به زندانیانی تحت نظارت اند. همه ما، آنگونه که هیو هِفنر، نیم قرن پیش گفت، به "معاصرینی تنها" تبدیل شده ایم.لائورا پویترا در فیلم شهروند چهارم، ادوارد اسنودن را از نمایی نزدیک نشان می دهد که تمام طول روز، روی تختش در هتلی در هنگ کنگ، میان لپ تاپ هایش نشسته است و با روزنامه نگارانی که داخل اتاق دوره اش کرده اند و روزنامه نگارانی که روی شبکه مجازی پی گیریش هستند در حال مباحثه است. او از اسرار مگوی بزرگترین نظارت عظیم جهانی می گوید. بزرگ و عظیم و عمیق ترین هجوم و دست اندازی به حوزه خصوصی در تاریخ این کره خاکی از رختخواب افشا شد و تمام رسانه های جهان را برگرفت. مهمترین شخصیت عمومی جهان در ان لحظه فردی بود تنها که آگاهانه از جمع کناره گیری می کرد و به موازات تمام نظم نمادین معماری نیز با چالشی عظیم مواجه شده بود و واژگون.