هنگامی که دیابلو فرانسیس کر برای تحصیل در معماری گاندو را ترک کرد، تبدیل به اولین کسی شد که از این روستا در کشور دیگری تحصیل کرده است. از جانب زنان مسن روستا به او سکه هایی داده شد که به اعتقاد ان ها او را ترغیب به بازگشت و کمک به جامعه ی محلی می کردند. کر همانطور که ان ها آرزویش را داشتند عمل کرد. با توجه به اینکه او در زمان کودکی برای رفتن به مدرسه نزدیک به 40 کیلومتر راه طی می کرد، تصمیم به طراحی و ساخت یک مدرسه برای روستایش گرفت و برای رسیدن به این هدف شروع به جمع آوری کمک های مالی از جانب دوستانش کرد. او همچنین با اخذ کرایه ای از دولت بورکینا فاسو تلاش کرد تا به مردم محلی آموزش دهد تا چگونه دیوار ها و سقف های مدرسه را از خشت فشرده تهیه کنند. هر کدام از عناصر این سازه برای محافظت از دانش آموزان در برابر آب و هوای بی رحم گاندو طراحی شده اند و به طور خاص سقف نقش مهمی در این روند داشته است. سقف در این بنا به گونه ای طراحی شده است که بقیه ی ساختمان را از خود آویزان کرده و از این طریق از آن در برابر باران های شدید محافظت می کند و گرمای داخل ساختمان را نیز تحت تاثیر قرار می دهد. بیشتر ساختمان ها در بورکینا فاسو دارای سقف هایی از جنس حلب هستند که گرما را از خورشید جذب می کنند و دمای داخلی را بالا می برد. سقف این دبستان نیز از حنس حلب است اما به گونه ای قرار گرفته است که ورقه های حلبی بالای سقف گلی حفره دار قرار گرفته اند و در نتیجه حفره هایی بادی ایجاد می شوند که هوای گرم را بیرون می کشد و هوای خنک را وارد کلاس های درس می کند. ساخت این مدرسه در 2001 به پایان رسید و کر با اتمام این پروژه به سمت طراحی و ساخت فضاهای آموزشی دیگری در این دهکده رفت.