یک مدرسه. یک مهدکودک روزانه. بنایی برای صلیب سرخ. یک سالن تئاتر روباز. مینت دی سیلوا پس از آنکه با تکمیل خانه ی Karunaratne در 1951 به عنوان اولین معمار زن سازنده ی یک ساختمان در سریلانکا شناخته شد، برنده ی سلسله کمیسیون هایی برای مجموعه هایی ترکیبی از پروژه ها شد. با این وجود تمرکز ویژه ی او بر ساخت مسکن و در اصل ویلا های شگرف و مدرن گرمسیری برای خانواده های ثروتمند سریلانکا بود. مانند خانه ی پیرس در باغ های آلفرد هاوس در کلمبو. او در 1952 کار خود را بر روی این پروژه آغاز کرد و در 1956 آن را به پایان رساند. پروژه ای که بسیاری از ویژگی های پروژه های سابق دی سیلوا را داشت. در آن گریزی به مدرنیستم غربی تلفیق شده با صنایع دستی سریلانکا وجود داشت که باعث بروز ملایمت در اثر خروجی شد. دی سیلوا با جاگذاری نقاط ظریف مشبک کاری شده و پرده ای از سایه ها و پوششی از فضای سبز و قرار دادن درخت های پر شاخ و برگ در حیاط باز فضای جسورانه ای را در این بنا به وجود آورد. طراحی های او بازتابی از فضای ساختمان های تاریخی سریلانکا بود که در کودکی مشاهده کرده بود. خنک، مطبوع، پرظرافت، و سرشار از سایه های خورشید. خانه های طراحی شده توسط او تنها ساختمان هایی مخصوص فضای گرمسیری نبودند بلکه کاربری و جذابیتی منحصر به فرد در جزییات خود داشتند؛ مانند اتاق خوابهای طبقه فوقانی خانه ها که با کمد های چوب ساج در زیر سقف پنهان شده بودند و فضای کافی برای جریان آزادانه ی هوابه وجود می آوردند. خانواده ی پیریس به قدری به خانه ی خود علاقمند بودند که دی سیلوا را مامور به ساختن خانه ای دیگر در 1962 کردند.