ساخت بسیاری از نوآوری های مهم در عرصه ی طراحی اندام های پروتزی، چشم های مصنوعی، ویلچر ها و لوازم دیگری که به منظور کمک رسانی به افراد دارای معلولیت وجود دارند، در دوران جنگ پایه گذاری شده است؛ جنگ، مخوف ترین چیزی که به واسطه ی آن، عده ی بسیار زیادی آسیب دیده اند.

یک نفر از هر هفت سربازی که از جنگ جهانی اول جان سالم به در بردند، دچار جراحاتی شدند که زندگی آنان را تغییر داد. این نکته، دولت های استرالیا، کانادا، فرانسه، آلمان، انگلستان، آمریکا و کشوران دیگر را برای تعیین جایزه های نقدی برای طراحی پروتزهای جدید با هدف کمک به تعداد زیاد جانبازان برای بازگشت به زندگی عادی، مجاب نمود. موج دیگری از اختراعات نیز، هنگامی رخ داد که پس از جنگ جهانی دوم، دولت ها با تامین مالی کارخانه ها، برای آن ها امکان آزمایش با پلاستیک، آلومینیم و متریال های پیشرفته ی دیگر را فراهم نمودند تا بدین ترتیب، پروتزهای قوی تر، سبک تر و راحت تری بسازند. پس از جنگ ویتنام، موجی از نوآوری در زمینه ی ساخت ویلچرهای سبک تر و مقاوم تر شکل گرفت که در پی آن، انجمن جانبازان از دولت آمریکا درخواست نمود تا آن ها در سبک های اسپورت به سلیقه ی مصرف کنندگان جوان تر تولید کنند.

درخواست های مشابهی نیز در آمریکا پس از جنگ اخیر این کشور با افغانستان نیز صورت گرفت؛ جنگی که در آن بیش از 1600 سرباز دچار  نقص عضو شدند. استفاده از فیبر کربنی و مواد پلی اورتان و همچنین بهبود استراتژی های توان بخشی و مکانیک پروتزها، بسیار موثر واقع گشت. این پیشرفت ها، موجب بروز پیشرفت های بیشتر در بخش های تحقیقاتی تخصص هایی همچون گروه بیومکاترونیک در آزمایشگاه موسسه ی تکنولوژی ماساچوست MIT نیز شد؛ که در آن آزمایشاتی در زمینه ی رباتیک، تصویربرداری عصبی، بیونیک، زیست شناسی مصنوعی و تکنولوژی های دیگر به منظور توسعه ی اعضای مصنوعی و مفاصل کاربردی همانند تصویر بالا، صورت می‌گیرد.