کارلو اسکارپا، یکی از بااستعدادترین و منحصر به ‌فردترین معماران و طراحان قرن 20ام بود. او در تاریخ 2 ژوئن سال 1906 زاده شد. رویکرد اسکارپا، در مواجهه با متریال ها، نور و تاریخ، بسیار لطیف، دقیق و پراحساس بود و آثار او بازتابی از علاقه ی شدید وی به تاریخ، صنایع دستی و سنت های صنعتگری در زمانی بود که آثار معاصر او در خردگرایی مدرنیسم یا تحریکات طراحی رادیکال، غرق شده بودند. اسکارپا ندرتا در خارج از منطقه ی محل زندگی خود، ونتو، به کار مشغول بود و از شرکت در آزمون حرفه ای موردنیاز برای گرفتن مدرک معماری در ایتالیا پس از جنگ جهانی دوم، سر باز می‌زد، و این امر باعث شده بود تا تنها در صورتی بتواند به حرفه ی معماری بپردازد که در کنار یک معمار که این آزمون را گذرانده است، کار کند.

کارلو اسکارپا که فرزند یک معلم مدرسه به نام آنتونیو اسکارپا و خیاطی به نام اما نوولو بود، در سن دو سالگی به همراه خانواده ی خود به نزدیکی ویچنزا نقل مکان کرد و در سنین نوجوانی، پس از فوت مادرش، به ونیز بازگشت. او در میان سال های 1920 تا 1926 در آکادمی رئاله دی بل آرت در ونیز، به تحصیل در رشته ی ترسیمات معماری پرداخت و به مدت دو سال، در دفتر معمار اهل ونیز، وینچنزو رینالدی، مشغول به کار شد و در آنجا، همسر آینده ی خود، اونورینا 'نینی' لاتزاری که نوه ی رئیس خود بود، ملاقات نمود.

پس از فارغ التحصیلی در سال 1926، اسکارپا شغل آموزگاری را در موسسه ی دانشگاه معماری ونیز آغاز کرد و یک سال پس از آن، دفتر خود را تاسیس کرد. همانند بسیاری از معماران جوان، او با کمیسیون های کوچک مقیاس، و غالبا پروژه های طراحی داخلی، همچنین ساخت و ساز محوطه آغاز نمود. اسکارپا علاقه ی خود به صنایع دستی را، در قالب یک طراح، برای کمپانی خلاق ساخت شیشه در جزیره ی ونیزیِ مورانو به نام کاپلین، دنبال کرد. او تا زمان بسته شدن کاپلین در سال 1932 در آن جا به کار مشغول بود، و این سال ها، علاقه ای به ساخت شیشه را در او بنا نهاد، امری که تمام آثار او در ادامه ی مسیر کاری‌اش را تحت تاثیر خود قرار داد.