کارلو اسکارپا، در رابطه با گورستان خانواده ی بریان، که در میان سال های 1969 تا 1978 طراحی نموده بود، نوشته است: "با اجازه ی شما، من این را اثری بسیار خوب در نظر می‌گیرم؛ که با گذر زمان، بهتر نیز می‌شود. من تلاش کرده ام تا کمی تخیلات شاعرانه در آن به کار ببرم، اما نه برای خلق معماریِ شاعرانه، بلکه به منظور خلق نوع خاصی از معماری که می‌تواند حسی شاعرانه برانگیزد... من قصد داشتم نشان دهم که روش هایی برای نزدیک شدن به مرگ به شکلی مدنی و اجتماعی وجود دارد."

اسکارپا تنها کسی نبود که به این گورستان علاقه ی خاصی نشان می‌داد. گورستان خانواده ی بریان، به عنوان یکی از بهترین آثار او شناخته شده است. دستور ساخت آن در سال 1968 از سوی اونورینا توماسی بریان، پس از مرگ ناگهانی همسرش جوزپه، موسس کاریزماتیک کمپانی الکترونیک بریان‌وِگا صادر شد. جوزپه، آرزو داشت در زادگاه خود، دهکده ی ونتو در نزدیکی سن ویتو د آلتیول، دفن شود؛ از این رو، اونورینا قطعه زمینی L شکل در کنار گورستان محلی آن دهکده خرید و از اسکارپا برای طراحی یک کلیسای کوچک درخواست نمود، تا خود نیز بتواند در کنار همسر خود در آن جا دفن شود. همچنین در آن نزدیکی، فضایی برای مقبره های خانوادگی دیگر نیز در نظر گرفته بود.

اسکارپا سلسله مراتبی دقیق از باغ ها، استخرها، مقبره ها، یک پاویون و یک کلیسای خصوصی با یک کوچه باغ سنتی ایتالیایی به همراه درختان سرو بر فراز آن، خلق کرد. همانند بسیاری از بهترین پروژه های معماری وی، این گورستان نیز با ارجاعات تاریخی تعریف شده است؛ مثل کوچه باغ درختان سرو، و طاق پرابهتی که با روحیه ای معاصر، همانند آرکوسولیوم هایی است که بر فراز گوردخمه های عظیم باستانی معلق بودند و در اینجا با اشکال تکرار شونده ی مدوری که با سیمان تقویت شده قالب گرفته شده اند، به نمایش درآمده است.

اسکارپا همچنین برای اطمینان یافتن از این امر که دهکده و مناطق روستایی اطرافش به خوبی از درون گورستان دیده می‌شوند، سایت را اندکی از سطح زمین بالاتر برد و از این طریق، فضایی خصوصی برای سوگواری خانواده ی بریان برای عزیزان از دست رفته‌شان بدون دیده شدن، خلق نمود.