جنگل‌زُدایی، استفادهٔ بیش‌ازحد از چراگاه‌ها و ساخت‌وساز دائمی از حاصل‌خیزی خاک می‌کاهد و چهرهٔ زمین را دگرگون می‌کند.

خاک پس از آب پراستفاده‌ترین منبع طبیعی است که از آن در ساخت همه چیز از ظروف گرفته تا لوازم بهداشتی و پانل‌های خورشیدی استفاده می‌شود.

استفن ولیکینسون، استاد دانشگاه ولون‌گونگ در دُبی یکی از این پژوهشگران است و دربارهٔ ماده‌ای که روی آن تحقیق می‌کند می‌گوید: "این ماده مثل چسب یا سیمان خاک را نگه می‌دارد تا بتوان آجر ساخت".

دکتر ویلکینسون معتقد است که این شیوه هنوز کندتر و گران‌تر از آن است که عملی شود اما خود وی به‌دنبال آن است که با به‌کارگیری آنزیم‌های گیاهی دیگر به این کار شتاب بدهد.

وی می‌افزاید: "مزیت استفاده از این آنزیم‌ها و میکرواورگانیسم‌ها در مقدار ماده‌ای است که باید به زمین ساخت‌وساز ببرید. در هر مکان که باشید می‌توانید خاک همان محل را با این‌گونه میکرواورگانیسم‌ها تقویت کنیم".

دانشمندانِ "کانون کشاورزی آب‌شور" دُبی به‌دنبال کشف راه‌هایی هستند تا حیات گیاهی و جانوری بتواند با وجود کم‌آبی و هوای بد محیط به بقا ادامه دهد.

می شالابی، از موزهٔ خاک در کانون کشاورزی آب‌شور دُبی می‌گوید: "در حال حاضر بیش از ۱.۷ میلیارد نفر در چنین محیط‌هایی زندگی می‌کنند. اما هرچه کویرزایی روی زمین بیشتر می‌شود، اهمیت مراکزی نظیر اینجا هم در جهان بیشتر می‌شود".

کارشناسان این شرکت مدعی می‌شوند که این گِل که حالت مایع دارد به‌جای ۷ سال ظرف ۷ ساعت خاک کویر را بارور می‌کند. این فناوری پوششی می‌سازد که سبب فشردگی سطح خاک می‌شود و آب را در سطح ریشه گیاهان نگه می‌دارد و اجازه نمی‌دهد آب فورا در خاک کویر فرو رود.

اورن سوپافول، دانشمند خاک‌شناس این شرکت می‌گوید:"در حال حاضر یک واحد تولیدی ال‌.ان.سی داریم که ظرفیت تولیدش ۱۰۰ هزار لیتر در روز است و می‌توانیم با آن روزی نیم هکتار خاک کویری را بارور کنیم".

این شرکت که سرمایه‌‌‌گذاری روی آن اخیرا ۲۰ میلیون یورو افزایش یافته، بناست ۲ واحد تولیدی دیگر را راه‌اندازی کند و کار خود را در امارات و عربستان و سپس در جهان گسترش دهد.