موزه هنر کوئینتای در کنار دریاچه ی ماه در ناحیه هانیانگ ووُهان، رو به تپه مِیْزی چشم اندازی به سراسر دریاچه در راستای جنوب دارد. به منظور کاهش وزنِ توده معماری روی سطح طبیعی دریاچه، از فرم زمین طبیعی مواج در امتداد حرکت دریاچه استفاده شده و بخشی از فضاهای نمایشگاهی در زیر زمین فرو رفته است. این کار هم از فضای زیرزمینی استفاده می کند و هم تودهْ پراکنی روی زمین را به حداقل می رساند. از سوی دیگر، در سمتی که رو به جاده شهر است، یک نمای عمودی همچنان شهرنشینی ذاتی معماری موزه را حفظ می کند.

سقف موجدار توسط یک تراس پلکانی انتزاعی به دنبال توپوگرافی تصنعی حجمی تشکیل شده است. بالابرهای پله ها با استفاده از سطوح فلزی نقره ای اندود شده اند، در حالی که آج های بام و سقف مجموعه با سنگ های سفید و پوشش گیاهی کم پوشیده شده اند که مسیرهای پیاده روی تخته های پیچ در پیچ مواج و مورب را فراهم می کنند.

این مسیرهای پشت بام کاملاً به روی عموم باز هستند و به دریاچه ماه و همچنین خروجی‌های فضاهای نمایشگاهی موزه، فضای آموزش عمومی، فروشگاه هنر، کافه و سایر فضاهای عمومی متصل می‌شوند. بنابراین چارچوب فضای عمومی مستقل از فضاهای نمایشگاهی موزه شکل می گیرد و فعالیت های عمومی بخشی از سطح معماری مجموعه را شکل می دهد.

سالن اصلی به همراه منظره سقفی مواج، فضای منحصر به فردی را برای نمایشگاه ایجاد می کند. در فضای نمایشگاه از دیوارهای نمایشگاهی شناور استفاده شده است. دیوارها هم سطوحی برای نمایش هستند و هم ساختاری برای سقف موجدار داخلی موزه.

فضاهای نمایشگاهی برای هنر معاصر، هنر مدرن، هنر کلاسیک، و همچنین برای نمایشگاه های خاص، می توانند به طور مستقل دسترسی خود را تامین کنند یا به صورت متوالی به هم متصل شوند و انعطاف پذیری عملکردی بالایی را نشان می دهند.