این طرح پیشنهادی حوزه عمومی برای "مسابقه ی مداخله ی شهری"(Urban Intervention competition)،که توسط دفتر پرود(PRAUD) طراحی شده، راهی جدید در خلق گفتگو بین پارک و شهر ایجاد کرده است. هر حجم صلب و یا توخالی؛ توپوگرافی خود را ارائه می کند و بنابراین توپوگرافیِ یک [جسم] صلب؛ تجربیات متفاوتی در اختیار عابران و دوندگان در پارک قرار می دهد، در حالی که توپوگرافی [فضاهای] تهی گونه های مختلفی از عملکردها و چشم انداز را ارائه می کنند.
به علت کاربری سابق، این سایت انفصالی در مقیاس را از بلوک های اطراف می سازد. به منظور هرچه بیشتر نزدیک کردن این مقیاس به مقیاس انسانی، شبیه شبکه ی اصلی در شهر سیاتل(Seattle)، الگویی جدید در این سایت معرفی می شود. منطق این الگو، نقاط دسترسی گوناگون در اطراف سایت را مرتبط می کند. مدل پیشنهادی برای گذرگاه عابران؛ تنها شامل کاهش مقیاس این سایت نیست، بلکه دسترسی ها را نیز به سایت ارتقا می دهد.
به عنوان یک پی آمد، در چنین نحوه ی الگو پردازی جدیدی، حیاط های تازه در مقام دگرگونیِ الگوی گذرگاه طراحی شدند: حیاط ها تبدیل به [فضای] تهی می شوند و گذرگاه ها به عنوان [جسم] صلب باقی می مانند. برای گسترش ذات بافتِ اطراف، نه تنها نقاط دسترسی چندگانه افزایش یافته، بلکه رابطه ی چشمه ی لون(Lawn) و چشمه ی بین الملل(International Fountain)، در این پارک با کمی تغییر تکرار شده است. با چنین روشی ویژگی های موجود [در بستر]، برای پارک جذب و تقویت می شوند.
در نهایت، حجمی با نام لوبیای ژله ایJelly Bean) ) به عنوان گفتگویی بین بازدید کنندگان پارک، [فضای] عمومی در هسته ی مرکزی و جوامع در فاصله، پیشنهاد می شود. این شیوه ایست که با آن می توان آب و هوا را در سطح خرد کنترل کرد، که به شرایط آب و هوایی و خواست عمومی بستگی دارد، و همچنین می تواند مه، باران، ابر و افکت های آفتابی تولید کند. این حجم لوبیا مانند، به عنوان یک شیئ انعکاس دهنده در طول روز؛ دیگر قسمت های شهر را از پارک منعکس می کند، در حالی که می تواند در طول شب برای فعالیت های جدید شهری مانند یک صفحه ی نمایش باشد.