با نمای موج دار و سقف تندیس گون سورئالیستی می توان کازا میلا آنتونی گائودی را بیشتر اثری ارگانیک خواند تا مصنوعی. این بنا به این می ماند که مستقیماً از زمین مستخرج و به عنوان لاپدرا شناخته شده است. این بنای معدن گون از جنبش مدرنیست اما نسخه ی آرت نووی اسپانیایی آن الهام گرفته است.این ساختمان در سال 1912 برای روزر سیگمون و پره میلا ساخته شد.

این بنا به نه طبقه تقسیم می شود: زیرزمین, طبقه ی همکف, نیم اشکوب, طبقه ی اصلی, چهار طبقه ی فوقانی و اتاق زیر شیروانی. طبقه ی همکف به عنوان کاراژ, نیم اشکوب برای ورودی, طبقه ی اصلی برای میلا و طبقه ی فوقانی به منظور رهن در نظر گرفته شدند. ساختمان دو حیاط داخلی را با پلانی هشت ضلعی احاطه کرده است. بر روی بام تراس تندیس گون معروف عملاً نورگیرها, پله های اضطراری, پنکه ها و دودکش ها جای گرفته اند. اما هر پوشی که کارکردی دارد با کیفیت مجسمه وار خودگردان خود به بخشی از خود ساختمان بدل شد.

از نظر سازه ای ساختمان بین سازه و پوسته تقسیم می شود. نمای سنگی عملکرد تحمل بار را ندارد, میله های فلزی با همان انحنا وزن نما را با اتصال به سازه تقویت می کنند. و این امکان را فراهم می آورد که گائودی بدون محدودیت های سازه ای طراحی کند. و نهایتاً مفهوم او را از یک نما که به شکل ممتد کرو شده عینی می سازد. سازه سقف را نگاه داشته و همچنین یک هندسه ی ارگانیک را ممکن ساخته, که از 270 آجر سهموی که در ارتفاعات متفاوت به شکل قوس در آمدند, ترکیب شده است.

سازه ی تیغه ی طاق ستون مانند یک توپوگرافی متنوع در بخش بالایی را نشان می دهد. به عبارت دیگر, این نما می تواند در سه بخش تعبیر شود: نمای خیابان, طبقه ی همکف گسترده شده, نمای اصلی که شامل طبقه ی بالایی و اصلی, سازه ی سقف می باشد و اتاق زیر شیروانی را در خود جای داده و بام باغ را تقویت کرده است. این قسمت از بلوک های سنگ آهک ساخته شده.انحنای نمای اصلی یک کیفیت سنگین و بافت گونه از رویکردی ارگانیک را در خود دارد.

در تراز بالایی یک توده ی منحنی که در آن نشیمنگاه تندیس گون انسانی سورئالیستی قرار گرفته دیده می شود. حضور آنها به پویایی تقریباً سیال مستتر در زیباشناسی ساختمان کمک می کنند. کازا میلا که در نهایت به یک بنای بحث برانگیز تبدیل شد, به جنبش مدرنیستی تعلق دارد. گائودی مرزهای فرمال هندسه ی راست گوشه را به عقب می راند چرا که گائودی تعمداً از فرم های ارگانیک و طبیعی برای شکل ساختمان استفاده کرده است. این اثر بی بدیل به شکل قابل توجهی به منبع الهامی برای کارهای بایومورفیک تبدیل شد. گائودی در سازه و فرم یک نابغه بود و کازا میلا اثباتی بر این مدعا است.