هنر گفت و گو نام اثری سترگ از هنرمند سورئال رنه مگریت است؛ در چشم اندازی از غول هایی در نبرد یا از اغاز جهان، دو انسان کوچک در گفت و گویند، سخنی ناشنیدنی جاری است که در سکوت سنگ ها جذب می شود، اما در پای سنگ های تل انبار شده مجموعه حروفی شکل گرفته اند: رویا، صلح یا مرگ که تلاش دارند به اشوب سنگ ها نظمی دهند. اتووود گفت و گوهایش را زیر عنوان این ستون خواهد اورد.

دیوید هاروی: قبل از جنبش اشغال نیست، هیچ کس صحبتی از نابرابری اجتماعی نمی کرد، موضوعاتی همچون ریاضت و مباحثی شبیه به این در مرکز توجه بودند، جنبش اشغال مسئله نابرابری اجتماعی را به ثقل گفتمان اعتراضی اورد؛ چرا بعضی ها درامدی بین 3 تا 5 میلیون دلار در سال دارند و بقیه هیچ ندارند؟ چرا سیاست های ریاضتی فقط برای ماست و ان ها هیچ نقشی ایفا نمی کنند؟. . . جنبش اشغال همچنان امیدوار است بتواند به گفت و گویی منتهی شود بین تمام ان هایی که با درامدی حدود 30 هزار دلار در سال در نیویرک زندگی می کنند و البته سازماندهی این اقشار بی نهایت سخت است، کار موقت و عدم وجود امنیت شغلی عملا متحد کردن این لایه ها را غیر ممکن کرده است . . . من فکر می کنم جنبش اشغال به دنبال افریدن شهری است بدیل درون این شهر، ان ها بر این باورند که اگر بتوانند همه ان هایی که جز ان یک درصد نیستند را بر قرار یک رویکرد سیاسی گرد اورند، از توان سیاسی ای برخوردار خواهند شد که خواهند توانست کاری کنند اساسا متفاوت.

 دیوید هاروی: کمون پاریس بی نهایت مهم است، طی سال های 1850 و 1860، شاهد اجرای پروژه های توسعه [فضایی و کالبدی] وسیعی در شهر پاریس بودیم، پی امد این پروژه های توسعه مجدد که امروزه هم در بسیاری از کشورها به انجام می رسد، ان بود که فقرا و طبقه کارگر متوجه شدند ما حتی نمی توانیم در شهری که خودمان ساختیمش زندگی کنیم، نتیجه این شد که طبقه کارگری که پیرامون شهر زندگی می کرد، در اواخر دهه 60 قرن نوزدهم به درون شهر بازگشت و گفت ما می خواهیم شهرمان را بازپس گیریم، ما می خواهیم شهری را بسازیم که [به لحاظ کالبدی پیش از این] ساختیم. . . البته این جنبش در سال 1871 با فشار نیروهای دولتی و کشته شدن حدود 30000 نفر سرکوب شد اما توانست برای 16 تا 18 روز، همان جهانی که ارزو داشت را بنا نهد و این اهمیت دارد، چون طبقه کارگر به درون شهر بازگشت و تلاش کرد جهان مد نظر خود را درون شهر بیافریند، ان ها تصور مجددی از شهر در پرداختی عمیقا متفاوت ارائه دادند و دوباره شهری را که ساخته بودند تصرف کردند.

دیوید هاروی: جنبش اشغال در قیاس با دیگر جنبش های 50 ساله اخیر که غالبا جنبش های یک روزه بودند بیشتر دوام اورده است و ماندگارتر است و توانسته در فضای شهر باقی بماند . . . هر چند، مثلا، در امریکا نه دمکرات ها و نه جمهوری خواهان هیچ کدام این جنبش را در محاسباتشان به حساب نمی اورند اما جنبش های توده ای برای جنبش اشغال مشروعیت قائل اند. . . جنگ سر بازنگه داشتن فضا در شهر نیویرک است، چرا که تا پیش از این جنبش فضای عمومی به این نوع از عموم تعلق نداشت و تلاش همه این بود که فضا را ازاد کنند، برقراری دانشگاه ازاد در مدیسون اسکوئر پارک در نیویرک از جمله این کارهاست. . . فکر می کنم این حرکتی است طولانی و کنشگران جنبش اشغال هم این را می دانند و البته شاهد تاثیر این جنبش در دیگر شهرها هم هستیم و این یک کنش مشارکتی و جهانی است.

بخش اول این گفت و گو با محوریت بحران مالی و شهرسازی را می توانید اینجا مشاهده فرمایید