ساخت واضح و روشن نزد لویی کان به ساخت کامل بدل شد. دیوارهایی که لویی کان به کار می برد، هرگز صفحات تخیلی نبودند، بلکه واقعا فرم ساخته شده بودند. او نظام کاربرد ملات و آجر را تا حد توان مندی های فراوان بیانی گسترش داد.

او با الهام از تکنیک های آجرکاری می توانست خصلت اصیل و حضور تاریخی را در ساخته هایش فراچنگ آورد. لویی کان به جای غلاف های انتزاعی معماری مدرن، نمونه هایی متعین می آفرید که بسته به مکان قرار گیریشان بر می افراشتند، می ایستادند، می گشودند یا فرو می بستند.

این کار به یاری تکنیک های جدید ساخت و ساز ممکن می شد، بدین شیوه بود که نیاز و آرزوی اصلی مدرنیسم برآورده شد؛ نیاز به راستی و صداقت . . . یعنی امکانی فراهم آوردن تا چیز بتواند آن باشد که می خواهد باشد.