هایدگر دنیایی را به تصویر می کشد که تکنولوژی ان را تاراج کرده است و با این تاراج ها ما را به سوی دنیایی هدایت می کند که هنوزدرک نکرده ایم. او به ما هشدار می دهد، سکونتگاهی که بر اساس اوامر اقتصاد یا فناوری ساخته شده باشد شباهتی به سکونتگاه ندارد، چون زبان ماشین از جنس شعر نیست، مارتین هایدگر به ما نمی گوید که هم اکنون و در این مکان چگونه ساختمان ها و شهرهایمان را بسازیم.