معماران معاصر ایران, اتووود - بزرگترین سایت معماری
ثبت نام عضو جدید ایمیل آدرس: رمز عبور : رمز عبور را فراموش کردم

به جامعترین سامانه ارتباطی و اطلاع رسانی معماران معاصر ایران خوش آمدید خانه |  ثبت نام |  تماس با ما |  درباره ما |  قوانین سایت |  راهنما |  تبلیغات




موضوعـات مــعـماری
معماری و دیگر حوزه های فکر   - 1706
20 بنا که هرگز ساخته نشد   - 17
منظر شهری   - 1591
پداگوژی انتقادی   - 17
طراحي داخلي   - 1166
کارگاهْ مسابقه قوام الدین شیرازی   - 16
نظریه معماری   - 1131
شهرهای در حرکت   - 15
سازه های شهری   - 1080
مسابقه مرکز اجتماعی شهر صدرا   - 15
تکنولوژی ساخت   - 1072
معماری بایومورفیک   - 15
معماری حوزه عمومی   - 1062
سینما ـ طراحی صحنه ـ معماری   - 15
مرزهای معماری   - 1047
رابرت ونتوری در بیست و پنج روایت   - 15
نگاه نو به سكونت   - 915
اینستالیشن های شهری   - 14
المان شهری   - 868
ویلا ساوا ـ لوکوربوزیه   - 14
نظریه شهری   - 835
معماری و غذا   - 13
معماری و سیاست   - 802
فیلم پارازیت ساخته بونگْ جونْ هو   - 13
معماری مدرن   - 776
معماری و دشت   - 12
معماری پایدار   - 744
معماری خاورمیانه   - 11
کلان سازه   - 731
ده کتاب که هر معمار باید بخواند   - 11
روح مکان   - 670
معماری خوانی   - 10
آینده گرایی   - 660
ده پروژه کمتر شناخته شده لوکوربوزیه متقدم   - 10
معماری منظر   - 628
کنگو کوما ـ استادیوم ملی توکیو   - 10
برنامه ریزی شهری و منطقه ایی   - 624
کلیسای رونشان ـ لوکوربوزیه   - 10
آرمان شهرگرایی   - 587
بی ینال ونیز   - 10
طراحی صنعتی   - 575
درس گفتارهای اتووود   - 10
معماری تندیس گون   - 570
معماری و انسان شناسی   - 10
توسعه پایدار   - 566
فمینیسم   - 9
معماری شمایل گون   - 556
معماری و فضای زیرساخت های نرم   - 9
منتقدان معماری   - 556
اتوره سوتساس به روایت آلیس راستورن   - 9
نوسازی و بهسازی بافت های شهری   - 545
مسابقه دانشجویی اتووود ـ دوردوم. مسابقه دوم   - 9
معماریِ توسعه   - 517
ده زن برتر تاریخ معماری مدرن   - 9
باز زنده سازی   - 494
لیوینگ آرکیتکچر   - 9
هنر مدرنیستی   - 437
معماری تخت جمشید   - 8
معماری یادمانی   - 390
معماری بلوک شرق ـ جهان در حال محو شدن   - 8
طراحی نئولیبرال   - 387
شارلوت پریاند به روایت آلیس راستورن   - 8
معماری سبز   - 385
مسابقه دانشجویی اتووود ـ دوردوم. مسابقه اول   - 8
تغییرات اقلیمی   - 371
تز 1400   - 8
معماری ارزان   - 363
معماری آمریکای جنوبی   - 8
تراشه های کانسپچوال   - 359
معماری و جنگ   - 7
معماری پست مدرن   - 352
طراحی و ضایعات به روای آلیس راستورن   - 7
معماری محدود   - 333
ردلف شیندلر به روایت الیس راستورن   - 7
بنای محدود   - 323
گونتا اشتلزل به روایت آلیس راستورن   - 7
گرمایش زمین   - 317
مینت د سیلوا به روایت آلیس راستورن   - 7
معماری محلی   - 308
جنبش "جانِ سیاهان مهم است" و مسئله‌ی طراحی به روایت آلیس راستورن   - 7
اتووود کلاسیک   - 304
ریچارد نویترا به روایت آلیس راستورن   - 7
محوطه سازی   - 295
طراحی در زمانه بحران به روایت آلیس راستورن   - 7
معماری تجربی   - 285
کارلو اسکارپا به روایت آلیس راستورن   - 7
بدنه سازی شهری   - 277
عبور از مرحله جنینی   - 7
کتابخانه ی اتووود   - 276
معماری مصر   - 7
اقتصادِ فضا   - 274
منبع شناسی اتووود   - 7
معماری انتقادی   - 272
پاویون ایران ـ بی ینال ونیز 2016   - 7
معماری ـ سینما   - 268
رقابت مجتمع چندعملکردی شهید کاظمی قم   - 7
زنان و معماری   - 250
آلوار و آینو آلتو به روایت آلیس راستورن   - 7
فضای منفی   - 247
هشت کوتاه نوشته در مورد پوپولیسم   - 7
عکاسی   - 241
طراحی و پناهجویان   - 7
مسکن حومه شهری   - 237
آیلین گری به روایت آلیس راستورن   - 7
معماری های تک   - 235
باوهاوس به روایت آلیس راستورن   - 7
هنر انتزاعی   - 229
لوسی رای به روایت آلیس راستورن   - 7
گرافیک   - 215
مارسل بروئر به روایت آلیس راستورن   - 7
مسکن عمومی   - 209
چارلز رنه مکینتاش به روایت آلیس راستورن   - 7
طراحی مبلمان   - 208
باکمینستر فولر به روایت آلیس راستورن   - 7
معماری و فاجعه   - 199
طراحی در بازی و تاج و تخت به روایت آلیس راستورن   - 7
معماری فضای داخلی   - 185
سائول باس به روایت آلیس راستورن   - 7
معماری و رسانه   - 180
میس ون در روهه به روایت آلیس راستورن   - 7
مسکن روستایی   - 178
معماری و عکاسی به روایت آلیس راستورن   - 7
پروژه های دانشجویی از سراسر جهان   - 178
طراحی روی بام به روایت آلیس راستورن   - 7
معماری ژاپن   - 174
صد و بیست و یک تعریف معماری   - 6
معماری ایران   - 169
پنج پروژه لوکوربوزیه متاخر که هیچگاه ساخته نشدند   - 6
ترسیمات معماری   - 166
فرایند تکامل معماری مدرن هند   - 6
هنر گفت و گو   - 165
مسابقه ویلا 1400   - 6
بلندمرتبه ها   - 138
ورنر پنتون به روایت آلیس رستورن   - 6
اتووود ـ ایران معاصر   - 123
ده پرسش از دو معمار   - 6
معماری کوچک مقیاس   - 106
جنتریفیکیشن   - 6
ویرانه ها   - 104
معماری استرالیا   - 5
مدرنیته؛ از نو   - 98
زنان، آشپزخانه، مقاومت   - 5
معماری چین   - 97
گزارش فرانسویِ وس اندرسون   - 5
معماری آسیا   - 93
تناقض هاوپیچیدگی ها:تئوریهای پیچیدگیِ ونتوری وجیکوبز   - 5
معماری اروپا   - 91
اکنی استودیو   - 5
معماری مذهبی   - 90
کتاب هایی در باب یوتوپیا   - 5
معماری فاشیستی   - 89
رادایکالیسم ایتالیایی در سیزده روایت   - 5
معماران و چالش انتخاب معماری   - 87
شهرسازی کوچک مقیاس   - 5
معماری جنگلی   - 84
چهار یادداشت برای علی اکبر صارمی   - 4
اکسپو   - 83
اتومبیل در چهار روایت کوتاه از بری ریچاردز   - 4
ویروس کرونا و معماری   - 80
بلوپرینت   - 4
فیلوکیتکت   - 79
اتووودْ آبزرور   - 4
معماری و هنر انقلابی   - 79
شهر ژنریک و نامکان ها   - 4
گفت و گو با مرگ   - 79
اکسپوی دبی. 2020   - 4
معماری پراجکتیو   - 78
چالش های اخلاقی ریاضت ورزی در معماری به روایت پیر ویتوریو آئورلی   - 4
جهان علمیْ تخیلی   - 74
چگونه یوتوپیا در روسیه انقلابی مدفون شد   - 4
معماری هند   - 70
فرایند خلاقیت چهار پیشگام معماری مدرن   - 4
معماری دیجیتال   - 68
همه ما سایبورگ هستیم   - 4
پالپ نیوز ِ اتووود   - 68
فرهنگ کمپ به روایت سوزان سانتاگ   - 4
بحران آب   - 65
اختلال های تشخیصی معماران مدرن   - 4
مدارس معماری   - 65
معمای حبابی   - 4
معماری و نقاشی   - 61
معماری پساصنعتی   - 4
پداگوژی   - 60
معماری آفریقا   - 3
زاغه نشینی   - 57
اتووودْ باکسْ آفیس   - 3
معماری و روانشناسی   - 57
مدرنیسم هیپی   - 3
طراحی مُد   - 56
معماری مدارس   - 3
معماری کانستراکتیویستی   - 54
داریوش شایگان و هنر ایرانی   - 3
معماری و هوش مصنوعی   - 53
بازپس گیری حریم خصوصی مان به روایت آنا وینر   - 3
معماری و رنگ   - 53
ژان بودریار؛ شفافیت، ابتذال و آلودگی رابطه   - 3
معماری و ادبیات   - 52
فیلم پدر ساخته ی فلوریان زلر   - 3
آنتروپوسین   - 52
شش پروژه شاخص معماری پست مدرن   - 3
معماری بیابانی   - 50
اندیشیدن از مجرای پاسخ های کووید 19 با فوکو   - 3
معماری و آب   - 50
باشگاه مشت زنی   - 3
معماری اوایل قرن بیستم روسیه   - 47
رقابت آسمانخراش ایوُلو 2016   - 3
هنر روسیه   - 45
آینده کجاست؟ روایتی از رولینگ استون   - 3
طراحی در وضعیت پندمیک به روایت آلیس راستورن   - 45
لویی کان به روایت آلیس راستورن   - 2
باهاوس   - 44
اسمیتسن‌ ـ رابین هود گاردنز   - 2
جنبش متابولیسم   - 44
کودتایی که در مورد ان صحبت نمی کنیم   - 2
معماری و گیم   - 40
تعییرات زیست محیطی ـ انقلاب یا انهدام   - 2
معماری و سلامت   - 37
یوتوپیاهای سیاره ای . نیکیتا داوان با آنجلا دیویس و گایاتری اسپیواک   - 2
درگذشت زاها حدید   - 35
جودیت باتلر مارا به تغییر شکل خشم مان فرا می خواند؛ گفت و گویی با ماشا گِسِن   - 2
معمارْستاره ها به روايت اتووود   - 34
برج سیگرام چگونه جهانی شد؟   - 2
طراحی پارامتریک   - 34
زیستْ ریاضت و همبستگی در فضای اضطراری   - 2
اکسپو شانگهای 2010   - 33
فیس بوک، گوگل و عصر تاریک سرمایه داری نظارتی   - 2
معماری آمریکا   - 33
شهرهای پیشاصنعتی   - 2
معماری مجازی   - 31
رابرت نوزیک، یوتوپیا و دولت حداقلی   - 2
اکسپو میلان 2015   - 28
فیلم های اتووود   - 2
پاویون های سرپنتین   - 28
سایبرفمینیسم   - 2
معماری پس از یازدهم سپتامبر   - 25
معماری و کودک   - 2
معماری؛ خیر مشترک و امید اجتماعی   - 24
سایبورگ   - 2
معماری و کوه   - 23
سایبرنتیک   - 1
طراحی جزییات   - 23
نمایش های مد پرادا   - 1
معماری و آسمان   - 21
ان اف تی   - 1
جشن نامه اتووود   - 21
متاورس   - 1
زاها حدید از نگاه معماران ایرانی   - 21
فیلمْگفتارهای معماری و پداگوژی معماری   - 1
زنانِ معمارِ ایرانی و سقف شیشه ای در نوزده روایت   - 20
تابْ آوری دفاتر نوپای معماری   - 1
معماری ـ موسیقی   - 19
پیتر آیزنمن و خانه شماره یک به روایت روبرت سومول   - 1
شانزده کتاب برای ورود به جهان اِی آی و عصر آنتروپوسین   - 19
ده پرسش از هشت معمار   - 1
سینما به ترتیب الفبا به روایت هاوارد سوبر   - 18
چهل نکته در باب هایدگرْخوانی   - 1
فرهنگ نفت   - 18
شهرْخوانی با اتووود   - 1
پردیس ویترا   - 18

طــراحــــــــــــــان
آر ای ایکس   - 3
زیگموند فروید   - 19
آراتا ایسوزاکی   - 16
ژان بودریار   - 11
آرشیگرام   - 8
ژان نوول   - 22
آرکی زوم   - 6
ژاک دریدا   - 19
آلبرت پوپ   - 4
ژاک لوگوف   - 4
آلدو روسی   - 15
ژیل دلوز   - 34
آلفرد هیچکاک   - 5
سائول باس   - 7
آلوار آلتو   - 19
ساسکیا ساسن   - 9
آلوارو سیزا   - 9
سالوادور دالی   - 2
آن تینگ   - 4
سانا   - 5
آنتونی گائودی   - 28
سانتیاگو کالاتراوا   - 14
آنتونی وایدلر   - 5
سدریک پرایس   - 3
آنتونیو نگری   - 6
سو فوجیموتو   - 18
آنسامبل استودیو   - 2
سوپراستودیو   - 9
آنیش کاپور   - 8
سورِ فِهْن   - 6
آی وِی وِی   - 34
سوزان سانتاگ   - 10
آی/ تری   - 2
شاشونا زوبوف   - 4
اُ ام اِی   - 59
شیبیک و کریستوف   - 2
اتوره سوتساس   - 8
شیگرو بان   - 34
ادریان لابوت هرناندز   - 5
عبدالعزیز فرمانفرمایان   - 4
ادوارد برتینسکی   - 1
فدریکو بابینا   - 30
ادوارد سعید   - 17
فرانک گهری   - 50
ادوارد سوجا   - 10
فرانک لوید رایت   - 45
ادواردو سوتو دی مُرِ   - 18
فرای اوتو   - 10
ادولف لوس   - 9
فردا کولاتان   - 2
ارو سارینن   - 30
فردریک جیمسون   - 4
اریک اوون موس   - 14
فرشید موسوی   - 3
اریک هابسبام   - 2
فمیهیکو ماکی   - 4
استن آلن   - 4
فیلیپ جنسن   - 7
استیون هال   - 32
گابریل کوکو شنل   - 2
اسلاوی ژیژک   - 18
گایاتری چاکراوارتی اسپیواک   - 7
اسنوهتا   - 7
گرگ لین   - 7
اسوالد متیوز اونگرز   - 7
گونتا اشتلزل   - 1
اسوتلانا بویم   - 5
لئوپلد بانچینی   - 2
اسکار نیمایر   - 38
لئون کریر   - 2
اف او اِی   - 9
لبس وودز   - 26
ال لیسیتسکی   - 5
لوئیس باراگان   - 2
الیس راستورن   - 112
لوئیس مامفورد   - 1
اِم اِی دی   - 25
لودویگ لئو   - 3
ام وی آر دی وی   - 74
لودویگ میس ون دروهه   - 29
اماندا لِــوِت   - 4
لودویگ هیلبرزیمر   - 4
اورهان پاموک   - 4
لودویگ هیلبرزیمر   - 1
اویلر وو   - 9
لوسی رای   - 15
ایلین گری   - 9
لویی کان   - 39
ایوان لئونیدوف   - 4
لوییجی مورتی   - 1
بئاتریس کُلُمینا   - 10
لوییس بورژوا   - 8
بال کریشنادوشی   - 4
لُکُربُزیه   - 153
باک مینستر فولر   - 13
لیام یانگ   - 4
برنارد چومی   - 36
لینا بو باردی   - 4
برنارد خوری   - 2
مارتین هایدگر   - 32
برنو زوی   - 7
مارسل بروئر   - 7
بنیامین برتون   - 8
مارشال برمن   - 16
بوگرتمن   - 1
مانفردو تافوری   - 16
بی یارکه اینگلس   - 69
مانوئل کاستلز   - 3
پائولو سولری   - 4
ماکسیمیلیانو فوکسِس   - 10
پائولو فریره   - 2
مایکل سورکین   - 4
پاتریک شوماخر   - 3
مایکل گریوز   - 6
پال گلدبرگر   - 1
محمدرضا مقتدر   - 4
پرویز تناولی   - 2
مخزن فکر شهر   - 1
پری اندرسون   - 3
مـَــس استودیو   - 3
پل ویریلیو   - 28
معماران آر سی آر   - 5
پیتر آیزنمن   - 59
معماران مورفسس   - 16
پیتر برنس   - 5
موریس مرلوپنتی   - 2
پیتر زُمتُر   - 69
موشه سفدی   - 12
پیتر کوک   - 10
میشل سر   - 3
پیر بوردیو   - 5
میشل فوکو   - 59
پییر ویتوریو آئورلی   - 14
نائومی کلاین   - 5
تئودور آدورنو   - 7
نورمن فاستر   - 36
تادو اندو   - 13
نیکلای مارکوف   - 1
تام مین   - 13
هانا آرنت   - 10
تام ویسکامب   - 10
هانری لفور   - 24
تاکامیتسو آزوما   - 3
هانی رشید   - 5
توماس پیکتی   - 5
هرزوگ دی مورن   - 31
توماس هیترویک   - 31
هرنان دیاز آلنسو   - 18
تیتوس بورکهارت   - 2
هنری ژیرو   - 3
تیموتی مورتُن   - 2
هنریک وایدولد   - 1
تیو ایتو   - 25
هنس هولین   - 5
جاشوا پرینس ـ رامس   - 2
هوشنگ سیحون   - 14
جان برجر   - 2
هومی بابا   - 2
جان هیداک   - 7
واسیلی کاندینسکی   - 2
جف منن   - 2
والتر بنیامین   - 30
جفری کیپنس   - 3
والتر گروپیوس   - 18
جورجو آگامبن   - 8
ورنر پنتون   - 5
جوزپه ترانی   - 2
ولادیمیر تاتلین   - 13
جولیا کریستوا   - 2
ولف پریکس   - 1
جونیا ایشیگامی   - 7
ونگ شو   - 8
جیمز استرلینگ   - 1
ویتو آکنچی   - 12
جین جیکوبز   - 2
ویوین وست وود   - 6
چارلز جنکس   - 7
ک. مایکل هیز   - 2
چارلز رنه مکینتاش   - 7
کارلو اسکارپا   - 13
چارلز کوریا   - 15
کازو شینوهارا   - 2
چاینا میه ویل   - 4
کازیو سجیما   - 2
حسن فتحی   - 6
کالین روو   - 1
حسین امانت   - 3
کامران دیبا   - 13
خورخه لوئیس بورخس   - 2
کامرون سینکلر   - 11
داریوش آشوری   - 1
کریستفر الکساندر   - 2
داریوش شایگان   - 13
کریستین نوربرگ ـ شولتز   - 15
دانیل لیبسکیند   - 24
کریم رشید   - 5
دنیس اسکات براون   - 10
کلر استرلینگ   - 2
دورته مندروپ   - 3
کلود پَره   - 3
دیلرـ اِسکـُـفیدیو+رِنفرو   - 23
کنت فرمپتن   - 14
دیوید رُی   - 2
کنزو تانگه   - 10
دیوید گیسن   - 2
کنستانتین ملنیکف   - 3
دیوید هاروی   - 25
کنگو کوما   - 47
رابرت نوزیک   - 2
کوپ هیمِلبِلا   - 23
رابرت ونتوری   - 31
کورنلیوس کاستوریادیس   - 3
رُدولف شیندلر   - 7
کوین لینچ   - 7
رضا دانشمیر   - 5
کیانوری کیکوتاکه   - 1
رم کولهاس   - 119
کیتیو آرتم لئونیدویچ   - 1
رنزو پیانو   - 34
کیشو کـُـروکاوا   - 8
ریچارد مِیر   - 8
یان گِل   - 9
ریچارد نویترا   - 7
یو ان استودیو   - 32
ریموند آبراهام   - 1
یورگن هابرماس   - 15
رینر بنهام   - 2
یورن اوتزن   - 1
رینهولد مارتین   - 5
یونا فریدمن   - 5
ریکاردو بوفیل   - 7
یوهانی پالاسما   - 12
زاها حدید   - 196

کـاربـــــــری هـا
مسکونی   -877
گالری   -95
زیرساخت های شهری   -477
هتل   -84
فرهنگی   -383
ورزشی   -68
پاویون   -303
حمل و نقل عمومی   -39
موزه   -273
بیمارستان و داروخانه و کلینیک   -38
اداری ـ خدماتی   -255
ویلا   -27
تفریحی   -192
مجموعه های مسکونی   -8
مسکونی ـ تجاری   -173
زاغه نشینی   -6
اموزشی   -158
سرویس بهداشتی عمومی   -5
صنعتی   -114
عناصر یادمانی شهری   -5
معماری مذهبی   -108
تجاری   -3
حامی اتووود
مقـــــــــــالات
    دیوید هاروی و شهر در قامت فهمی انسانْ تولید
        آرش بصیرت "سردبیر اتووود"
    پهنه ی معلق تهران؛ شاه عبدالعظیم یا شهر ری
        علی رنجی پور
    دیوید هاروی و شهرســــــــــــــــــــــــــــــــــازی آلترناتیو
        آرش بصیرت "سردبیر اتووود"
    هنر گفت و گو ـ جان بریسندن و اد لوییس با دیوید هاروی
        آرش بصیرت "سردبیر اتووود"
چنـــــد پــــروژه
مجموعه مسکونی شاه پریان
طراح : علیرضا امتیاز "مدیر اتووود"
منزل شخصی دکتر دلیر - خیابان ولیعصر کوچه 8
طراح : محمود امیدبخش
مجموعه ي تجاري و پاركينگ طبقاتي شقايق
طراح : امين حشمتی
خانه شعر ، پايان نامه معماري كارشناسي ارشد
طراح : م معيت
گذرگاه همیابی
طراح : محمود امیدبخش
کاریــــــــــــابی
   کاریابی
   لیست درخواست ها ی قبلی شما
   لیست کاندیدها به تفکیک استان
   لیست فرصت های کاری به تفکیک استان
وبـــــلـاگ هـــــا
آرشیتکت نمونه
مدیر : مسعود زمانیها
معماری به مثابه ساخت-سجاد نازی
مدیر : سجاد نازی
فتوت نامه معماران
مدیر : اخوان الصفا
مجله معماری Architecture Foolad City
مدیر : مسعود پریوز
معــــرفی کتــــــاب
رهیافت پدیدارشناسی در اندیشه پیتر زومتور
نویسنده :  .
انتشارات : علم معمار

حامی اتووود
 رسانه ی تخصصی معماری و شهرسازی میم زون
کتابخانه اتووود ـ استفاده از بدن از مجموعه هوموساکر ـ جورجو آگامبن
اتووود سرویس خبر:   گروه ترجمه و تحقيقات اتووود
1395/03/30
مـنـــــــبـع : tarjomaan.com نوشته لولان دلا دورانتای، ترجمه مجتبی هاتف
تعداد بازدید : 2356

در ماه ژوئنِ ۱۹۶۸ “جورجو آگامبن”، نوجوانی شانزده‌ساله، پاریس را به‌قصد شرکت در سمیناری ترک کرد. در آن روزگار پاریس صحنۀ ناآرامی‌های فراوانی بود. این سمینار را هنری کیسینجر در دانشگاه هاروارد برگزار می‌کرد. این سمینار میزبان شرکت‌کنندگانی از سراسر دنیا بود که دولت‌هایشان آنان را به‌عنوان “رهبران آینده جهان” انتخاب کرده بودند. در یکی از جلسات کلاس، آگامبن حرف کیسینجر را قطع کرد و به او گفت که “از سیاست چیزی نمی‌داند.”‌ کیسینجر در پاسخ لبخندی زد؛ در آخرِ همان سال کیسینجر مشاور ریچارد نیکسن رئیس‌جمهور وقت امریکا در امور امنیت ملی شد. این اولین پستش در سلسله پست‌های عالی‌رتبۀ دولتی بود. آگامبن در همان سال در سمینار دیگری نیز شرکت کرد که در جنوب فرانسه برگزار شد. میزبانی‌ این سمینار را شاعر و قهرمان مقاومت فرانسه، رنه شار، بر عهده داشت و مدرس آن مارتین هایدگرِ هفتادونه‌ساله بود؛ “عالی‌جنابِ خاکستری‌پوشِ” فلسفۀ اروپایی. این سمینار هشت عضو داشت. یک روز هایدگر به افراد حاضر در جلسه گفت که نمی‌تواند محدودیت‌های خودش را ببیند، هرچند ممکن است آن‌ها ببینند؛ چون ماهیت محدودیت و ماهیت دانشجویان چنین اقتضا می‌کند.

پس از این دو سمینار بود که آگامبن مطالعات حقوقی و شعر و شاعری‌اش را کنار گذاشت و به فلسفه روی آورد. درنهایت در سال ۱۹۹۵ او از این که فیلسوفی باشد که در برخی محافل فلسفی شناخته می‌شود دست کشید و در عوض در همه‌ جا معروف شد. کاتالیزورِ این آوازۀ ناگهانی، انتشار نخستین جلد از مجموعۀ مشهور وی با نام هوموساکر بود. این کتاب می‌خواست پرسش‌های سیاسی را به مسائل فسلفیِ موردبحث در سمینار هایدگر ربط دهد؛ پرسش‌هایی مانند آنچه در سمینار کیسینجر مطرح می‌شد. آگامبن با تشبیه فضاهای حقوقی و قضایی زندگی مدرن به فضای اردوگاه‌های نازی انتقادات زیادی برانگیخت. حتی کتاب بعدی‌اش، بقایای آشوویتس (۱۹۹۹)، اعتراضات بیشتری برانگیخت. این پروژۀ سیاسی و فلسفی اکنون بعد از گذشت بیست سال به پایان دراماتیک و غیرمنتظره‌ای رسیده است.

“هومو ساکر” اصطلاحی حقوقی در نظام حقوقی روم باستان بود و به فردی اطلاق می‌شد که به‌خاطر خطایی جدی از شهر طرد می‌شد. با برگزاری تشریفات صدور رأیِ “هومو ساکر” مردم می‌توانستند مجرم را بکشند و از مجازات مصون باشند، اما این کار را در مراسم قربانی، که مستلزم سلب حیات بود، انجام نمی‌دادند چون مسلماً نمی‌توانستند چیزی را قربانی کنند که برایشان بی‌ارزش بود. ازاین‌رو، این “انسان قربانی” از دایرۀ فعالیت اجتماعی و قوانین جمعی خارج می‌شد و تنها قانون ‌اجرایی برای او قانونی بود که او را روانۀ تبعیدی بی‌بازگشت می‌کرد. ممکن است عجیب به نظر برسد که آگامبن هومو ساکر را به‌عنوان پیشگام پروژه‌ای انتخاب می‌کند که می‌خواهد بنیانی نوین برای سیاست پی‌ریزی کند؛ البته بستگی به این دارد که وضعیت کنونیِ مسائل جهان را چگونه ببینیم.

در نخستین جلدِ این مجموعه، خوانندگان خیلی زود به ادعاهایی افراطی ازاین‌دست عادت می‌کنند: “امروزه پارادایم زیست‌سیاسیِ بنیادی در جهان غرب، شهر نیست؛ بلکه اردوگاه [کار اجباری] است.” در اینجا منظور این نیست که زندگی امروزی همیشه یا اکثراً، موبه‌مو مثل زندگی در اردوگاه کار اجباری است؛ بلکه منظور این است که تقسیم‌بندی‌های بین بخش عمومی و خصوصی و مقدس و کفرآمیز، کم‌کم دستخوش تحولی بی‌سابقه می‌شوند و همچنین اَشکال جدیدِ قانونمندی و مشروعیت، فضایی را ویران می‌کنند که مدت‌ها درنتیجۀ تبعیت بسیاری از افراد از خشونتِ بی‌حدوحصر باز مانده است. با گذشت زمان، جلدهای بعدی این مجموعه بیشتر مثل ضمیمه‌ای برای تزهای اولیه به نظر می‌آمدند و بسیاری از خوانندگان انتظار نداشتند این پروژه پایانی واقعی داشته باشد و جلدهای بعدی، سلسله تفاسیر و حاشیه‌نویسی‌هایی بی‌پایان برای ادعای اولیه محسوب می‌شدند. این ادعا کاملاً تأیید نشده بود؛ چون کاملاً تأییدشدنی نبود.

این مجموعه در طول بیست سال گذشته توجه، علاقه، ستایش واعتراض‌های زیادی را برانگیخته و موجب سوءتفاهمات و ناکامی‌های زیادی شده است. این ناکامی بر دو نوع بوده است: نوع اول مربوط می‌شود به طبیعت آتش‌افروزانۀ برخی از ادعاهای این کتاب و نوع دوم در ارائۀ ضعیفِ طرح پیشنهادی در نخستین کتاب ریشه دارد؛ یعنی مطرح کردنِ رابطه‌ای جدید بین استعداد نهانی و عمل، بین زندگی زیست‌شناختیِ محض و زندگی شرطی سیاسی، بین وجود و جوهر، بین نظم و هرج‌ومرج، بین سیاست‌شناسی و هستی‌شناسی. بااینکه در جلدهای بعدی، بسیاری از مسائل روشن می‌شوند، این ارتباطات و بی‌ارتباطی‌های متافیزیکیِ بنیادین همانند مرحلۀ ابتداییِ پروژه در سال ۱۹۹۵ نامعین باقی مانده‌اند. به همین علت است که جلد هشتم و نهاییِ این مجموعه را با عنوان استفاده از بدن پایانی غافلگیرکننده می‌دانیم.

بسیاری از افراد برای مدت‌زمانی طولانی با آن مخالفت خواهند کرد. این کتاب را باید ظریف‌ترین، غنی‌ترین و جالب‌ترین جلد در این مجموعه دانست. اما نکتۀ جالب‌توجه در این کتاب نحوۀ جمع‌بندی مسائلی است که در کارهای پیشین مطرح شده بودند،‌ به‌همراه بررسی‌های گسترده و غالباً مفصلِ آن‌ها دربارۀ رویه‌های حقوقی و تشریفات مذهبی، انقلاب‌ها و سرکوب‌ها، فلسفۀ کلاسیک، حاکمیت، اقتصاد، احکام رهبانی، هولوکاست و بسیاری دیگر. در ابتدای این جلد به خواننده گفته می‌شود: “کسانی که بخش‌های پیشینِ این پروژه را خوانده و فهمیده‌اند، می‌دانند که در اینجا نباید منتظر آغازی جدید باشند؛ چه رسد به اینکه انتظار نتیجه‌گیری داشته باشند.” این نکته در ابتدای جلد پایانیِ یک مجموعه چندان تعجب‌آور نیست؛ اما وقتی شگفت‌آور می‌شود که پایانش را در نظر بگیریم، چون آنچه بین این دو قرار می‌گیرد، از نظر همۀ جهانیان مثل نوعی نتیجه‌گیری و بنابراین آغازی جدید است.

در طول چهل‌وپنج سالی که از انتشار نخستین کتاب آگامبن می‌گذرد، بر سر دو موضوع اختلاف‌نظر وجود نداشته است: اول اینکه او فیلسوفی بسیار دانا است و دوم اینکه قلمی فوق‌العاده ظریف دارد و این نکته در ترجمۀ نوشته‌هایش مشهود است. او در حوزه‌های تخصصی زیادی سررشته‌ دارد؛ از فلسفۀ کلاسیک گرفته تا فلسفۀ حقوقی مدرن، از زبان یونانی باستان گرفته تا آلمانی امروزی، از الهیات گرفته تا تاریخ هنر و شعرشناسی و هستی‌شناسی. بااین‌حال، درک پرسش محوریِ کتاب استفاده از بدن آسان است و بیان آن نه نیازمند زبان یونانی باستان است و نه آلمانی امروزی. پرسش این است: چه چیزی مال شما است و چگونه از آن استفاده می‌کنید؟ مثلاً بدنتان مال خودتان است، همان‌طور که زندگی‌تان مال خودتان است؛ اما تا چه اندازه و منوط به چه محدودیت‌هایی؟ مهم‌تر از همه، این بدن چگونه شرطی یا محدود می‌شود،‌ به چه کاری می‌آید، چه تعهداتی با خود دارد و مشمول چه وظایفی می‌شود؟

روشی که آگامبن برای طرح چنین پرسش‌هایی و پاسخ به آن‌ها به کار می‌گیرد، به‌گفتۀ خودش “تبارشناختی” و به‌بیان‌دیگر تاریخی است. او این تعبیر را مستقیماً از فوکو وام گرفته است؛ همان‌گونه که فوکو اصطلاح “تبارشناسی” را مدیون نیچه بود. تبارشناسیِ آگامبن به حوزه‌های مختلف و دورتر کشیده می‌شود. آگامبن می‌گوید: “زمانی فوکو سخنی زیبا در این باره گفت؛ او گفت تحقیقات تاریخی به‌سان سایه‌ای است که زمان حال روی گذشته می‌گسترد. از نظر فوکو، گسترۀ این سایه تا قرن هفده و هجده کشیده شده است. اما به نظر من از آن نیز گسترده‌تر است.” کتاب استفاده از بدن هم نشان می‌دهد که این سایه به‌مراتب گسترده‌تر است. آگامبن “پیدایش انسان" را دورترین گذشته‌ای می‌داند که موضوع کاوشِ هستی‌شناسی، الهیات، فلسفه و شعر بوده است. این یعنی ما چگونه ما شدیم. همین بحث در دل همۀ نوشته‌های ناهمخوانِ آگامبن نهفته است.

یکی از پاسخ‌های موجود برای پرسش از چیستی موضوع بحث در کتاب استفاده از بدن و مجموعۀ هوموساکر، می‌تواند “سوبژکتیوبودن” باشد. تحقیقات تبارشناختیِ موشکافانه‌ای روی این مفهوم صورت گرفته و سیر تطور آن بررسی شده است؛ از فلسفۀ قدیم یونان گرفته تا زمان حال، از افلاطون و ارسطو گرفته تا رواقیون، پولوس و پدران کلیسا، فلسفۀ مَدرَسی، لایبنیتز و اسپینوزا و سنت ایدئالیسم آلمانی که در هایدگر به اوج خود می‌رسد. از نظر لفظی واژۀ سوژه یعنی چیزی که مادون و فرودست است. این مفهوم لاتینی میراث واژۀ یونانیِ “هیپوستاسیس" است که هرچند در دوران افلاطون و ارسطو اثری از آن دیده نمی‌شود، در قرون دوم و سوم پس از میلاد با رواقیون شهرتی ناگهانی یافت و از آن زمان تاکنون در اشکال گوناگون و با عناوین مختلف، مفاهیم مدرن “سوبژکتیوبودن” را تعیین کرده است. معنای لفظی “هیپوستاسیس” در زبان یونانی باستان بقایا یا پس‌ماندۀ یک فرایند بود؛ مثل بقایای جامد یک مایع تبخیرشده. ارسطو این اصطلاح را فقط در این معنا و در بحث ادرار به کار می‌گیرد. بخش سوم و آخرِ کتاب آگامبن فرم زندگی نام دارد.

 این بخش، از سوبژکتیوبودن مفهومی متفاوت ارائه می‌دهد که مبتنی است بر درکی متفاوت از چیستیِ زندگی آنگونه که از آن استفاده می‌کنیم و معنایی که کلمۀ “استفاده”‌ می‌تواند در آن داشته باشد. به‌آسانی می‌توان مشاهده کرد که آگامبن مفهوم “استفاده” را در مقابل مالکیت قرار داده و می‌دهد. پارادایمی که آگامبن بارهاوبارها مطرح می‌کند، همان تمایزِ مدنظرِ فرقۀ مسیحیِ فرانسیسکن است مبنی بر اینکه ما مالک اشیاء نیستیم؛ بلکه فقط از آن‌ها استفاده می‌کنیم، همان‌گونه که مسیح استفاده می‌کرد. دربارۀ استفاده از سوژه و آنچه که هولدرلین به “استفادۀ آزاد از چیزی که مال خودمان است” تعبیر می‌کند، آگامبن مدعی است: ممکن است ما، تحت تأثیر شخصیت، استدلال یا خدایانی بی‌رحم، انجام این یا آن کار را در تقدیر خودمان بدانیم؛ اما شاید بهتر باشد خودمان را به‌صورت حاصل‌جمع بهره‌گیری‌هایمان و به‌صورت لحظه‌ای بدانیم که با استفادۀ آزادانه از موقعیتی که خود را در آن می‌یابیم، بسط می‌یابد.

لازم نیست فرم زندگی ما برای خودمان و دیگران، به‌شکل یک سوژه و پس‌مانده باشد. همچنین ممکن است چیزی اساسی و درعین‌حال کمتر تابع مفاهیم سیاسیِ حاکم باشد؛ مفاهیمی که از نظر آگامبن دستخوش بحران شدید شده‌اند. او در کتاب استاسیس، جلد دیگری از مجموعه‌اش که جدیداً منتشر شده، وضعیت کنونی ما را مثل وضعیت یکی از “جنگ‌های همه‌جانبۀ داخلی” توصیف می‌کند. آگامبن برای اینکه خواننده را در تعلیق نگه ندارد، دقیق‌تر می‌شود: “در این برهه از تاریخِ جهان، جنگ داخلی شکل تروریسم به خود گرفته است.” سپس برای اینکه منظورش را دقیق‌تر بیان کند، چنین می‌گوید: “وقتی زندگی به‌معنای واقعی کلمه همان چیزی می‌شود که مدنظر سیاست است، جنگ داخلی شکلی به خود می‌گیرد که همان 'تروریسم جهانی' است.”

برای کسانی که مایل نیستند به این نکته توجه نشان دهند، این ادعاها بی‌معنی خواهد بود که: تشخیص‌های هستی‌شناختی با تشخیص‌های سیاسی، آن‌هم با تمام جزئیات دنیایی یا جنایت‌آمیزشان، رابطۀ نزدیکی دارند. آنگاه چگونه این حقیقت، اگر بتوان آن را حقیقت نامید، با نظریات توضیح‌دهندۀ تروریسم جهانی همخوانی خواهد داشت؟ هر چه باشد این نظریات بر عواملی تمرکز می‌کنند که ماهیتی عینی و ملموس‌تر دارند؛ مثل منابع نفتی در خاورمیانه، هم‌پیمانانی که در افغانستان و عراق رها شده‌اند، افزایش اسلام افراطی، تعارضات فرقه‌ای، محرومیت از حق انتخاب اقتصادی، جریان‌های سرمایۀ جهانی و فهرستی بلندبالا از عوامل عینی و ملموس دیگر. آگامبن مدعی است که تروریسم با اینکه پدیده‌ای مدرن است، ریشه در دنیای باستان دارد و حاکی از اختلافات مرزیِ حل‌نشده‌ای است که نه‌تنها در مناطقی خاص، بلکه در کل تاریخ جهان وجود داشته‌اند. اینکه بگوییم تجربه‌ای، چه فردی و چه جمعی، وجود دارد که به فرایند زیست‌شناختیِ محض مربوط می‌شود و خارج از ملاحظات سیاسی است، مثل این است که از وضعیتی سخن بگوییم که پیچیده است، اما تغییرناپذیر نیست. این جلد و جاهایی دیگر از مجموعۀ هوموساکر، ما را به بازبینی تصورمان از سیاست ترغیب می‌کند؛ آن‌هم به این دلیل که تصور کنونی‌مان کارساز نیست و این بازبینی را باید از طریق تمایزات اولیه، مثل مقدس و کفرآمیز، انسان و حیوان انجام دهیم.

آگامبن با پیروی از مارکس، وبر و به‌بیان دقیق‌تر والتر بنیامین و کارل اشمیت، چندین بار در مجموعۀ خود بر این نکته تأکید می‌کند که مفاهیم سیاسی تا چه حد از تباری مقدس برخوردارند و الهیات سیاسی تا چه حد تفکر و نهادهای ما را شکل می‌دهد. اما مفاهیم سیاسی تنها مفاهیم موجود در فرهنگ غربی نیستند که از نظر آگامبن تباری مقدس دارند. مفاهیم ادبی و هنری نیز چنین‌اند. آگامبن در آغاز کتاب جدید دیگرش که در مجموعۀ هوموساکر گنجانده نشده، یعنی کتاب آتش و داستان (۲۰۱۴) داستانی دربارۀ آتش می‌گوید. این داستان را پیش‌تر نویسندگانی همچون شموئل یوسف آگنون، گرشُمشولم، اِلی ویزل و دیگران بیان کرده‌اند. وقتی “بعل شِم طوف”، بنیان‌گذار یهودیت حَسیدی، با امری دشوار مواجه می‌شد، به جنگل می‌رفت، آتشی می‌افروخت، کلماتی مقدس بر زبان می‌راند و حاجتش برآورده می‌شد. یک نسل بعد، وقتی مگیدِ مِزِریتز [شاگرد بعل شم طوف] با مشکل مشابهی مواجه می‌شد، به همان‌جا در جنگل می‌رفت و بااینکه نمی‌توانست آتش روشن کند، همان دعاها را می‌خواند. این کار کفایت می‌کرد تا مطلوبش را بگیرد. یک نسل بعدتر، وقتی خاخام موشهلیب با مشکل بغرنج مشابهی روبه‌رو می‌شد، هرچند دیگر نمی‌توانست آتش بیفروزد و دعاها را هم بلد نبود، به همان مکان مقدس می‌رفت و این برای گرفتن حاجتش کافی بود. در نهایت در نسل بعدی، خاخام اسرائیل وقتی در چنین موقعیتی قرار می‌گرفت، می‌گفت: “ما نه می‌توانیم آتش بیفروزیم و نه می‌توانیم آن دعاها را بخوانیم و نه حتی دیگر آن مکان را در جنگل می‌شناسیم؛ اما می‌توانیم داستانش را نقل کنیم” و گفته می‌شود که همین کار کفایت می‌کرد.

آگامبن داستان آتش را تمثیلی برای ادبیات می‌داند. هیچ‌گونه الهام یا تحول نهایی وجود ندارد. زبان، هیچ‌گونه هستۀ آتشین غایی به‌نام ادبیات ندارد که بتوانیم صرفاً با برزبان‌آوردنِ کلماتی درست، در مکان و زمانی درست و در پیش آتشی درست در حالتی متعالی یا در بیشه‌زاری تاریک و رازآلود آن را کشف کنیم. آگامبن شیفتۀ این تعبیر ویتگنشتاین است که: “فلسفه را باید مثل شعر سرود.“

البته منظور ویتگنشتاین این نیست که فلسفه را باید منحصراً در یکی از قالب‌های شعری به نظم کشید؛ بلکه منظورش این است که فلسفه را در متعالی‌ترین شکلش فقط می‌توان از راه زبانِ خلاق بیان کرد. در جایی دیگر از کتاب آتش و داستان می‌خوانیم: “نوشتن یعنی اندیشیدن به زبان و اگر زبان خود را نبینید و به آن عشق نورزید، زمزمۀ نغمه‌هایش را نشنوید و مرثیۀ لطیفش را بر زبان نرانید، پس نویسنده نیستید.” آگامبن در ابتدا شاعر بود. او حساسیتی شاعرانه به زبان دارد. این حساسیت را نه‌تنها در دقت نظر او به زبان خودش، بلکه در رویکردش به پرسش‌های فلسفی نیز می‌بینیم. از نظر آگامبن تحلیل‌های دقیقِ زبان‌شناختی‌اش دربارۀ اصطلاحات “فرم زندگی”، “استفاده”، “هیپوستاسیس”، “استاسیس”، “حیات برهنه“، “حیات سیاسی“، “ساکر” و مواردی ازاین‌دست، انحراف از موضوع و افتادن به دام جزئیات نیست. در مقابل، آگامبن سخن ویتگنشتاین را اینگونه بازگویی می‌کند: “اگر مسائل فلسفی را به‌صورت پرسش‌هایی دربارۀ معنای کلمات تدوین کنیم، مسائل فلسفی روشن‌تر خواهند شد.” از نظر آگامبن فلسفه مجموعه‌ای بسته از مسائل و نوشته‌ها نیست و هیچ‌گونه محدودیت درونی و بیرونی جز محدودیت‌های زبان بر آن حاکم نیست.

یک پدیدۀ طبیعی در فلسفه این است که مفهوم کلیدی، یعنی مفهومی که بیشترین وزن و درنتیجه قوی‌ترین گرانش را دارد، تقریباً ترجمه‌ناپذیر است؛ مثل مفهوم “آیدوسِ” افلاطون، “کوگیتو”ی دکارت، “دازاینِ” هایدگر. دربارۀ آگامبن این اصطلاح کلیدی “اینوپراسیتا" است. واژۀ انگلیسی "اینوپریتیو" به‌معنی ناکارا، بااینکه از نظرریشه‌شناسی به این اصطلاح نزدیک است، از لحاظ سیاق و شدت فرق دارد. برای آگامبن این واژه به حالتی دلالت می‌کند که هیچ‌گونه “اپرا” یا کاری مطرح نیست (اپرا در زبان ایتالیایی یعنی کار)؛ چه در معنای فعالیتی مستمر و چه در معنای محصولی تمام‌شده. همچنین معنایی که آگامبن برای این واژه مد نظر دارد، با عینکی که از ارسطو گرفته، به‌خوبی دیده می‌شود. ارسطو می‌گوید شادکامی و سعادت از این حیث که هدف غایی خودش است، در امور انسانی منحصربه‌فرد است. او حتی در مواردی مثل شرافت، لذت و خِرد می‌گوید که اشتیاقِ ما به این امور صرفاً به‌خاطر خودشان نیست؛ بلکه “به‌خاطر سعادت است و به این دلیل است که فکر می‌کنیم از طریق آن‌ها سعادتمند خواهیم شد”.

ارسطو اعتراف می‌کند که “اینکه بگوییم سعادت خیرِ برین است، سخنی پیش‌پاافتاده به ‌نظر می‌رسد” و سپس سراغ مسئلۀ هدف غایی انسان می‌رود. “همان‌طور که فکر می‌کنیم خیرِ یک نوازندۀ نی، مجسمه‌ساز یا هنرمند و به‌طور کلی هر چیزی که کارکرد یا فعالیتی دارد، در کارکردش نهفته است. دربارۀ انسان نیز، اگر کارکردی داشته باشد، همین نکته صدق می‌کند. آیا نجار و دباغ کارکردها یا فعالیت‌های خاصی دارند، اما انسان هیچ کارکردی ندارد؟ آیا انسان طبیعتاً بی‌کارکرد است؟” نجارها و دباغ‌ها به شغل نجاری و دباغی مشغول‌اند. اما پرسش ارسطو این است که آیا در سطح دیگری نیز شغلی دارند، یعنی شغل انسان‌بودن؟ وقتی از چنین شغل یا کارکردی سخن به میان می‌آید، باید وظیفه‌ای برای نوع بشر تعیین کنیم؛ یعنی یک فعالیت معرف اساسی. تعجبی ندارد که ارسطو در این نقطه به این پرسش فکر می‌کند که آیا نوع انسان می‌تواند هدف و شغلی جمعی داشته باشد. ارسطو پرسشی دارد که معمولاً به این صورت ترجمه می‌شود: “آیا انسان طبیعتاً بی‌کارکرد است؟” آگامبن اشاره می‌کند که این پرسش را می‌توان به‌بیانی دقیق تر به این صورت پرسید: “آیا انسان بدون کارکرد۱۱ زاده شده است؟” پاسخ آگامبن به این پرسش “آری” است و اصطلاحی که برای پرداختن به این موضوع به کار می‌برد “اینوپراسیتا”، به‌معنای بی‌کارکردی، است.

از دیدگاه آگامبن خطر سیاسیِ بزرگ، که مجموعۀ هومو ساکر و همۀکتاب‌هایش را به‌خاطر آن نگاشته،‌ این است که غایتی برای جهان تصور کنیم و انسانیت را مستلزم انجام وظیفه‌ای خاص بدانیم؛ چه فردی و چه جمعی. همچنین علاقۀ هایدگر به این ایده که هر عصرِ تاریخی وظیفه‌ای خاص دارد، برای آگامبن نمایانگر محدودیتِ فلسفۀ استادش است. تحلیل هایدگر از “دازاین” با اثر معروفش هستی و زمان ۱۹۲۷ آغاز شد و در طول نیم‌قرنِ آخرِ عمرش ناتمام ماند. طبق توضیح آگامبن در کتاب استفاده از بدن، چیزی که باعث بغرنج‌شدن و لاینحل‌ماندن این مسائل می‌شد، آن بود که مفهوم دازاینِ هایدگر وظیفه‌ای بر عهده داشت. هایدگر برای مدتی این وظیفه را با “ناسیونال‌سوسیالیسم” سازگار می‌دانست. از نظر آگامبن، نوع بشر هیچ وظیفۀ هزاره‌گرایانه یا موعودگرایانه‌ای ندارد، هیچ‌گونه مأموریت آسمانی ندارد و هیچ کارکردی برایش مترتب نیست. چون هیچ امر واحدی که بشریت موظف به انجامش باشد، هیچ‌گونه وظیفۀ واحد یا کاری لازم‌الاجرا و هیچ برجی برای فتح آسمان‌ها [اشاره به برج بابل] وجود ندارد که باعث شود ما آنی باشیم که هستیم.

ازاین‌رو، مسئله از دیدگاه آگامبن این نیست که چقدر دور افتاده‌ایم، چقدر گم‌گشته‌ایم و چقدر از آتش درخشانِ گفتار مقدس، اندیشۀ ناب و تجربۀ نورانی دوریم؛ او داستانی روایت می‌کند که در آن هیچ کار و وظیفۀ لازم‌الاجرایی وجود ندارد و هیچ مکان واحد، کلمات مقدس و آتشی خاص در کار نیست.الهیات مسیحی زمان را به‌صورت خط و رأسش را به‌صورت پیکان می‌بیند. نقطۀ تقاطع بُردار تاریخ با بردار ابدیت، رازِ مسیحیت و ایدۀ هدایتگرِ آن است. یکی از آثار این اندیشه، انتظارِهمیشگی برای وضعیتی است که در نهایت به همراستایی منجر می‌شود. جهان به غایت خود می‌رسد و در آن زمان به روشی معین اداره خواهد شد.

نتیجۀ عجیبی که مجموعۀ هوموساکر داشت، این بود که در سال ۲۰۰۹ از آگامبن دعوت شد که در کلیسای جامع نوتردام در پاریس سخنرانی کند و در آنجا دقیقاً به این مسئله پرداخت و خطابه‌ای محکم دربارۀ ثروت‌های زمین و زمان تغییر ایراد کرد. علاقۀ شدید آگامبن به متون و بن‌مایه‌های موعودگرایانه که در آن سخنرانی آشکار بود، ریشه در این پرسش ندارد که چگونه می‌توان برای زمین و زندگانی، خدا یا خدایانی به ارمغان آورد یا چگونه منجی موعودی را برای به‌فرجام‌رساندن تاریخ فراخواند و بشریت را رهایی بخشید. اگر هیچ کاری وجود ندارد که ما، یعنی جامعه یا گونه‌ای خاص، موظف به انجامش باشیم، آنگاه فعالیت‌های فلسفی، سیاسی و هنری، سیمای جدیدی به خود می‌گیرند. در این سیمای جدید همه ‌چیز به یک اندازه مقدس یا کفرآمیز خواهد بود. آگامبن در چند جا به این گفتۀ “جاکومِتی”، مجسمه‌ساز و نقاش سوئیسی، استناد می‌کند که هرگز نمی‌توان کاری را تکمیل کرد؛ بلکه فقط می‌توان آن را رها کرد. اگر آگامبن اکنون پروژۀ هوموساکر را رها کرده است، این ترک‌گفتن به‌همان نحوی بوده که جاکومتی آثارش را رها کرده است: در اوج استادی.



حامی اتووود
نظـــــــر اعضــــــــا
هنوز نظری برای این خبر ثبت نشده است.

ثبــــــــت نظـــــــر

  
جهت ارسال نظر باید وارد سیستم شوید. / عضو جدید
ایـمـــیـل :  
رمز عبـور :  

آپارتوس و مکانیسم های ضبط و انباشت رفتار به روایت جورجو آگامبن
تراشه های کانسپچوال ـ جورجو اگامبن و بازْتدقیق فرایند زایش فضا
تراشه های کانسپچوال ـ جورجو آگامبن و پدیدارشناسی اردوگاه، تحت شمول ماتریس وضعیت استثنا
خشونتِ پداگوژی
وضعیت استثنایی و توپوگرافیِ سوم به روایت جورجو آگامبن
درباره معماران معاصر ایران :
این گروه در سال 1386 با هدف ایجاد پل ارتباطی بین معماران ایرانی معاصر گرد هم آمد.با شروع کار این وب سایت معماران متقاضی در محیطی ساده وکارآمد به تبادل پروژه ها ومقــــالات خود خواهند پرداخت ودر فضای فروم به بحث وگفتگو می پردازند.
خانه | ورود | ثبت نام | درباره ما | تماس با ما | قوانین سایت | راهنما | تبلیغات
© کلیه حقوق این وب سایت متعلق به گروه معماران معاصر می باشد.
Developed by Tryon Software Group