زندگی در این جهان، زیستن در وضعیت اضطراب است، اضطراب ممتد. به معمارانی بنگرید که یک دهه پیش در اوج گمنامی خود را متعهد به بالا کشیدن دیوارهای جعبه ها می دانستند. ان ها امروز خود را عمیقا متعهد به تزریق نمادگرایی به اثارشان می دانند: یک شبه معبد در بالا و یک پیاتزای ایتالیایی در پایین، با سپاس از "احیای تاریخِ" چارلز جنکس و پائولو پورتوگزی. تمام انچه ان ها انجام می دهند، از منظری تبلیغاتی و فقط به منظور تبلیغ انجام می شود. تاریخ به مد تقلیل داده شده است و و درست بر همان سیاقی فهم می شود که والت دیسنی می فهمدش، رابرت ونتوری هم که سعی کرد از خود رِنْدی به خرج دهد، نیز در عمل بیشتر به میکی ماوس شبیه شد.