از انتهای قرن بیستم، که پخش وحشت تبدیل به یک نیاز و دغدغه شد، تلویزیون ـ مخصوصا به واسطه پوشش زنده خبری ـ خود را در قامت فضای زنده و فعال پخش این ژانر از واقعیت معرفی کرده است و روز به روز سهم بیشتری از این بازار را به خود اختصاص داده. انچه تلویزیون برای ما می اورد، انتقال درْ آن و درْ لحظه آشوب و تصادف است، تصاویری که پیش از این و در مقیاس وسیع، در قالب سینمای وحشت شاهد ان بودیم.
از اینها گذشته، پس از استانداردسازی عقیده که از قرن نوزدهم آغاز شد، حالا شاهد هماهنگیِ همْ زمان و بلادرنگ احساسات هستیم. رقابت کانال های تلویزیونی برای به دست اوردن تماشاچیان بیشتر، تصادف های فاجعه بار را به اخبار دست اولی تبدیل کرده که حتی اگر نمایشی خیره کننده هم نباشند باز هم، همه ان را با حساسیت پی گیری می کنند.