زمانی که موزه‌ی ویتنی Whitney Museum of American art در سال ۱۹۶۶ در خیابان مدیسون Madison افتتاح شد آدا لوییس Ada Louise Huxtable, منتقد معماری مجله‌ نیویورک تایمز٫ از آن با عنوان ”غیر دوست‌داشتنی‌ترین ساختمان نیویورک“ یاد کرد. توماس هس Thomas Hess, تدوین‌گر اخبار هنری٫ یکی دیگر از مخالفانی بود که این ساختمان را به ”قلعه‌ی سیاهی متعلق به زمان جنگ‌های صلیبی در میان بوتیک ها و کافه‌های مدیسونیا“ تشبیه کرد. بروئر خود اینگونه این موزه‌ی سنگ‌پوش به همراه سقف های بتنی پرداخت نشده را توصیف می‌کند: ”از بیرون تماما بیانگرا و در داخل توده‌ای از تناسبات است. عقب می‌ایستد و مخاطب را قادر به دیدن تصاویر می‌سازد.“
ساختمانی که روزگاری ”هیولای خیابان مدیسون“ خوانده می‌شد٫ با مرور زمان بر همسایگان مغرور و متکبّر شمال شرقی خود‌ فایق آمد. زمانی که موزه‌ی ویتنی در سال ۲۰۱۶ به ساختمان بزرگ‌تری در چلسی نقل مکان کرد این ساختمان به موزه‌ی هنر متروپولیتن Metropolitan Museum of Art اختصاص داده شد. سپس نام آن به مت بروئر Met Breuer تغییر یافت و به‌عنوان نمایشگاهی برای برخی از آثار معاصر و مدرن این موزه مورد استفاده قرار گرفت.
موزه‌ی مت بروئر نیز سال آینده این ساختمان را ترک خواهد کرد و از آن برای نگهداری کلکسیون فریک Frick ٫ که به علّت ترمیم خانه‌ی هنْری کلِی فریک Henry Clay Frick ٫ نیازمند مکانی مناسب بود استفاده خواهد شد تا این آثار در داخل پروژه‌ای که هم‌اکنون یکی از مشهورترین و محبوب‌ترین پروژه‌های مارسل بروئر است به‌نمایش گذاشته شوند.