از انجایی که تاریخ زیربنای کل سینمای آمریکاست، ژانر
سینمای تاریخی به بیان دقیق، برای هالیوود اهمیت زیادی پیدا می کند. این ژانر که
به راحتیِ تمام و ساده لوحانه مورد تمسخر و تقلید قرار گرفته، در حقیقت مهمترین جنبه
های برداشت قرن نوزدهمی از تاریخ را نشان می دهد. ژیل دلوز در تاملات نابهنگام
نیچه، به سه ویژگی تاریخ از نظر او متوسل می شود: یادواره ای، عتیقه مداری و نقادانه
یا اخلاقی بودن. دلوز ادعا می کند که همه این ها را می توان در فیلم های تاریخی
پیدا کرد و بنابراین این ویژگی ها به تحلیل های نیچه موضوعیت غیرمنتظره ای می
دهند. بدون ورود به جزییات، نکته ی مهم این است که همه ویژگی های تاریخ جهانی در
اخرین ویژگی با هم تلاقی می یابند و معنای خود را در نسبت با ان به دست می اورند.
انچه ژیل دلوز تصویر اخلاقی می نامد، تاریخ جهان را ارزیابی می کند و ارزش کنش را
سامان دهی می کند: مسئله، مسئله خیر و شر است، با همه وسوسه ها یا دهشت های شر(بربرها، بی ایمان ها،
متعصب ها، عیاش ها و . . .). گذشته ی باستانی یا متاخر باید تن به محکمه دهد، باید
به ازمون گذاشته شود، تا آشکار کند که چه چیزی موجب زوال و انحطاط می شود و چه
چیزی حیاتی تازه را خلق می کند. . . یک داوری اخلاقی قدرتمند باید بی عدالتی امور
را محکوم کند، همدردی و شفقت برانگیزد، از پیشرفت تمدن جدید خبر دهد و پیوسته امریکا
را کشف کند. . .
سینمای آمریکا بر ان است که تضعیف شدن یک تمدن را در محیط به تصویر بکشد، اما نکته
شگفت اور ان است که با همه این محدودیت ها، سینمای امریکا موفق شده است مفهومی
نیروند و منسجم از تاریخ جهانی را مطرح کند، تاریخی یادواره ای، عتیقه مدار و اخلاقی.