پس از
پايان جنگ جهانی دوم و کشف ابعاد گسترده و دهشتناک جنايات نازی ها در اردوگاه های
مرگ، اين پرسش که چگونه و چرا خيل عظيمی از افرادی که به طبقات و بخش های گوناگون
اجتماع تعلق داشتند، به شکل های گوناگون و در مراحل مختلف، يا به طور مستقيم در
اين جنايات شرکت کردند و يا به نوعی در شبکه ی پيچيده ی طراحی و اجرای آن نقش بازی
کرده اند مطرح شد. از
همان
سالهای نخست پايان جنگ، محققان بسياری در علوم انسانی برای يافتن پاسخی قانع کننده
در اين زمينه دست به يک سری تحقيقات دامنه دار و وسيع زدند. از ميان سرشناس ترين
آنها می توان از تئودور آدرونو، استانلی ميليگرم، ويلهلم رايش، اريک فروم و
زيگموند بومن نام برد.
در
حوزه ی روانشناسی بالينی يا اجتماعی و از همان ابتدا، آنچه توجه محققان را بيش از
هر چيز ديگری به خود جلب کرده بود، ساختار روانی و شخصيت افرادی بود که مستقيما در
جنايات نازی ها دست داشتند. برای آدرنو در کتاب معروفش "شخصيت
اقتدارگرا"، ميان منش ويرانگر افسران اس اس با "شخصيت اقتدارگرا"
که تحت تاثير مستقيم نظام خويشاوندی و روابط خانوادگی در جامعه آلمان شکل می گرفت،
ارتباط نزديک وجود داشت. از
نظر اريک فروم در کتاب معروفش "آناتومی ويرانسازی"، می توان ارتباطی
مستقيم ميان منش ساديستی هيتلر با سياست های جنگ طلبانه و ويرانساز حکومت آلمان در
دو دهه ی سی و چهل مشاهده کرد.
فروم،
هيتلر را فردی منحرف با گرايش مرده گرایی می دانست. در بسياری از اين دست
تحليل ها که از دهه ی شصت تا به امروز همچنان ادامه دارند، افرادی که به طور
مستقيم در سرکوب، شکنجه و همين طور از ميان برداشتن انسان های ديگر شرکت می کنند،
يا دچار انحراف شخصيتی هستند و يا اين که در کودکی از کمبودهای عاطفی و نارسايی
های تربيتی رنج برده اند. چنين نگرشی، با بحث های متفاوت و متناقضی که با خود به
همراه آورده است، بسيار جالب و قابل تعمق می باشند و بحث و گفتگو پيرامون ارتباط
ميان شخصيت فرد با نقشی که در اجتماع برعهده می گيرد همچنان موضوع مهمی برای
تحقيقات روان شناسانه است بدون آن که نتايجی قطعی با خود به همراه آورده باشد.
در
برابر چنين نگاهی که دلايل اصلی روی آوری به جنايت سياسی را در ساختار شخصيتی و
دستگاه روانی افراد جستجو می کند، نگاه ديگری از دهه ی شصت پديد آمد که بررسی نقش
عوامل محيطی را در دستور کار خود قرار داد. از اين ديدگاه هيچ فردی شکنجه گر بدنيا
نمی آيد بلکه اين شرايط خاص اجتماع و موقعيت افراد است که می تواند ايشان را به
سوی ارتکاب جنايت، آنهم در کادر نظام های سياسی معينی، هدايت نمايد.
زيگموند
بومن در کتاب بسيار ارزشمند "مدرنيته و هولوکاست" و در بخش "جامعه
شناسی پس از هولوکاست" می نويسد:"امروزه ديگر همه می دانند که اولين
تلاش ها برای توضيح هولوکاست به مثابه جنايتی که توسط جانيان مادرْزاد، موجودات
ساديک، ديوانگان يا هر نوع افراد ديگری که از نظر اخلاقی دچار نارسايی های جدی
باشند روی داده، در واقعيت مورد تاييد قرار نگرفته است."
از
نظر ژورژ ام. کرن نمی توان بيش از ده درصد از اس اس ها را از نظر بالينی و روانی
در زمره ی افراد "ناهنجار" دسته بندی کرد. هانا آرنت نيز در کتاب جنجال
برانگيزش،"آيشمن در اورشليم"، با طرح نظريه ی "پيش پا افتادگی
پليدی" معتقد بود که آيشمن، کارمندی متوسط، وظيفه شناس و متعصب بيش نبود. در
دفاع از تز آرنت می توان به اين نکته اشاره کرد که روان پزشکانی که پيش از محاکمه
آيشمن در سال ۱۹۶۱ با او گفتگو کرده بودند، هيچ مرض روانی خاصی در او تشخيص نداده
بودند.
هربر
س. کلمن در پاسخ به اين پرسش که چگونه آلمانی های معمولی به جانيان زنجيره ای
تبديل شدند، معتقد است که می شود موانع اخلاقی بر سر راه ارتکاب جنايت سياسی را در
صورتی که سه شرط زير فراهم باشند، از سر راه برداشت:
ـ خشونت
مجاز باشد و توسط حکم رسمی مقامات صالح صادر شده باشد
ـ نقش فرد با دقت توسط مقامات فرادستش
تعيين شود و به اعمالی که از او سر می زند شکلی عادی و روزانه دهد
ـ قربانيان خشونت به روش های گوناگون و توسط امکاناتی که ايدئولوژی در اختيار
طراحان جنايت قرار داده است، به موجودی غير انسانی تبديل شوند.
بدين
تريب خشونت سازمان يافته، وقتی از مشرعيت اداری يا تشکيلاتی مافوق ها برخوردار
باشد و جنبه ی روزانه و عادی به خود گيرد، می تواند عليه افرادی که ايدئولوژی نظام
سياسی ايشان را خارج از دايره ی انسانيت معرفی می کند، به شکلی وسيع و همه جانبه
مورد استفاده قرار گيرد.
بااين حال از نظر بسياری از محققين، صرف فراهم آوردن شرايط بيرونی به شيوه ای که
کلمن توضيح می دهد، نمی تواند برای تبديل فرد عادی به شکنجه گر و بازجو کافی باشد.
از نظر پيريمو لوی، از بازماندگان اردوگاه های مرگ نازی ها، از نظر شخصيتی نمی
توان تفاوتی کيفی ميان جانيان نازی با افراد عادی قائل شد. برای پريمو لوی اعمال و
جنايات نازی ها در درجه ی نخست نتيجه ی مستقيم تعليم و تربيتی است که از طراحان
"راه حل نهايی" دريافت کرده اند. آليس ميلر نيز در همين ارتباط از نقش
"آموزش سياه" در ارتکاب جنايت توسط نيروهای امنيتی در کشورهای گوناگون
ياد می کند و برايش مسئوليت بسياری قائل است. بر اساس اين نظر، برای آن که فردی
عادی به شکنجه گر تبديل شود، بايد از تعليم و آموزشی ويژه برخوردار گردد. آموزشی
که در نهايت موجبات تغييراتی اساسی در شخصيت او را فراهم می آورد.
يکی
از مهم ترين آثاری که در چند سال گذشته در دفاع از اين ديدگاه منتشر شده، کتاب
"جلادان و قربانيان؛ روانشناسی شکنجه"، اثر مهم روانشناس فرانسوی
فرانسوآز سيرونی است. سيرونی خود سال های متمادی به کار درمان با قربانيان شکنجه
مشغول بوده است.
از
نظر سيرونی می توان شباهت های بسياری ميان روندهای اعمال شکنجه به مخالفين سياسی
از يک سو و روش های تربيت بازجو و شکنجه گر از سوی ديگر يافت. او آموزش و تربيت يک
شکنجه گر و بازجو را به طور کلی به چهار مرحله تقسيم می کند.
در
مرحله ی نخست و مقدماتی، به افرادی که برای گروه های ضربت و ويژه ی پليس انتخاب می
شوند اين طور وانمود می شود که حضور ايشان در گروه به هيچ وجه اتفاقی نيست و
مسئولان ايشان را از ميان بهترين داوطلبان دستچين کرده اند. در اين مرحله در واقع
بر هويت اوليه فرد مهر تاييد زده می شود و توانايی و استعدادهايش بزرگ نمايی می
شوند.
با
اين حال در واقعيت اين افراد اغلب از ميان کسانی انتخاب می شوند که ارتباط عميق و
تماس زيادی با محيط زندگی اوليه خود نداشته باشند، از بی ثباتی درآمد و حتی بی
کاری در گذشته رنج برده باشند و علاوه بر آن نسبت به آينده دچار بی اطمينانی و
نگرانی باشند.
در
مرحله ی دوم درست عکس مرحله ی نخست عمل می شود و مربيان به شيوه های گوناگون تلاش
می کنند تا هويت فردی و اوليه ی فرد را به شيوه های گوناگون مضمحل و نابود سازند.
در اين دوره ايجاد ترس و وحشت به انحای گوناگون نقش مهمی در آموزش برعهده دارد.
مربی
در اين مرحله به موجودی غيرقابل پيش بينی و بی رحم تبديل می شود که از هيچ بهانه
ای برای تحقير کردن و آزار دادن صرف نظر نمی کند: تراشيدن موی سر، اجبار افراد به
کارهای پوچ و طاقت فرسا، انجام کارهای خلاف عرف مانند کشتن حيوانات با دست خالی و .
. . برای تاثير گذاری بر هويت فردی در اين مرحله، دو نکته ی بسيار مهم است يکی حذف
کامل زندگی و فضای خصوصی (افراد شبانه روز با هم زندگی می کنند) و ديگری قطع کامل
ارتباط فرد با تمامی آن چيزهايی است که به زندگی قبلی او تعلق داشته اند.
پس از
قطع رابطه ی فرد با گروهايی که در گذشته به آنها احساس تعلق می کرده مرحله ی سوم
آغاز می شود. هدف اصلی در اين مرحله ايجاد احساس گروه بودن و القای حس وابستگی
افراد به گروه می باشد. شرايط سخت و تحقير مداوم در اين دوره پايان می پذيرد و به
فرد اين طور القا می شود که به گروه افراد برگزيده ای تعلق دارد که نقش و رسالتی
حياتی و بسيار مهم بر دوش گرفته است.
رسالتی
که به ايشان اجازه می دهد تا قوانين "انسانهای عادی" را زير پا بگذارند
و در صورت لزوم به هيچ اخلاق و مرامی جز فرمان بالادست و قواعد گروه پاي بند
نباشند. در اين دروه احساس غرور و توانايی های فردی بسيار تقويت می شوند.
در
مرحله ی آخر مراسم و نمايشی ويژه جهت اعلام رسمی پيوستگی فرد به گروه جديدش انجام
می شود. در اين مرحله، دوره ی رسمی آشناسازی و رمزآموزی پايان می يابد و از آن پس
از فرد انتظار می رود تا ارزش های گروه جديد خود را بر تمامی تعلقات ديگرش ارجح
دانسته از نظام سلسله مراتبی حاکم بر آن به طور کامل تبعيت کند.
با توجه
به مجموعه تحقيقاتی که تاکنون در اين زمينه انجام شده می توان چنين نتيجه گرفت که
برای بدست آوردن فهمی جامع از نحوه ی پيدايش شکنجه گر و اعمال کنندگان خشونت
سازمان يافته، بويژه در درون نظام های سياسی ديکتاتوری و تماميت خواه، توجه به
خصوصيات شخصيتی، نظام حاکم سياسی، شرايط اجتماعی و دست آخر سيستم های آموزشی که
برای تربيت اين افراد بکار گرفته می شوند از اهميت درجه اول برخوردار می باشند.
در
حال حاضر بسياری از تحقيقات بر سر اين نکته اتفاق نظر دارند که نمی شود جنايت
سازمان يافته ی سياسی در عصر مدرن را تنها با توسل به تئوری های بالينی و بيمارهای
گوناگون روانی توضيح داد. درک و مطالعه ی دقيق شرايط محيطی، نظام اجتماعی، سياسی،
ايدئولوژيک و همينطور خانوادگی و خويشاوندی نقشی مهم بازی در اين ميان برعهده
دارند که نبايد آنها را ناديده انگاشت.