سایتِ تحلیلیْ انتقادیِ معماریْ شهرسازی اتووود باله مکانِ کودک بازیگوش روستایی در فضای سوم مدرسه: فضای امیدِ دورگه در لایه پداگوژیک

فضاهای صُلب مرسوم مدارس در کنارشیوه های آموزشی دگم؛ بیش از انگیزه، کودک را در شرایط بی انگیزگی و سرخوردگی قرار می دهند. این موضوع شاید برای کودک سرزنده روستایی قابل لمس تر باشد. زیست و مواجهه مستقیم و بدون فیلتر با فضا؛ در او، حسی از شعف و بازیگوشی را تقویت می کند که امکان سرکوب آن درمدارس روستایی که عمدتا از کیفیت پایین کالبدی نیز رنج می برند؛ ملموس تر است.

رغبت به ماندن و هم بازی شدن بافضا، تبدیل فضا از فضای مرده به زنده، نکته مهمی درطراحی مدارس است که درایران بدان توجهی نمی شود، مدرسه؛ تداوم بی نظمی شهر متراکم کاپیتالیستی و آپارتاید خزنده آن است و در خوشبینانه ترین حالت به خلاقیت های کاپیتالیستی توام با تبعیض نژادی و یا پاستیشی ازاقلیم بسنده می شود.
لیکن؛ معماران درمدرسه ابتدایی جدگال، با توجه به جغرافیا وفرهنگ روستا؛ از دیوار که می توانست فضایی عقیم و صرفا امنیتی-انضباطی باشد؛ فضای سومی استخراج کردند تا در خلق سرزندگی و زایشگری فضا و تداوم بازیگوشی کودک روستا؛ نقش بهینه و فعالی را ارائه دهد.

رابرت ونتوری مدعی است، معمارانِ "بنا"یِ مدرن، با "رویاهای نخستین خود از نظم ناب"، چشم انداز روزمره را نادیده گرفته اند درحالیکه امکان دارد این چشم انداز روزمره "نظم پیچیده و متناقضی را  که برای معماری ما به مثابه یک کل اربانیستیک معتبر وحیاتی است"؛ ترسیم نماید.

کودکان بازیگوش مدرسه ابتدایی جدگال، با طراحی خلاقانه و فعال سازی بنا و شکست مرز صُلب انضباطی مدرسه،  فرصت ایجاد باله خوب مکان را در حیات آموزشی روزمره خود خواهند داشت.