در آستانه ی نمایشگاه باربیکن، روآن مور جذابیت همیشگی و تأثیر مدرسه ی باوهاوس را بررسی می کند. 

علی رغم انکه که والتر آلبریخ دیکتاتور استالینیستی که برای دو دهه بر آلمان شرقی حکومت می کرد، و تام وُلف؛ [منتقد معماری] منادی راحت طلبی  و بی خیالی سرمایه داری امریکایی و تعداد محدودی از افراد باوهاوس و سبکی که از آنها ملهم شد، نسبت به خود باوهاوس حسادت می ورزیدند. باز هم شاهد این هستیم  که آلبریخ مدرسه ی باوهاوس را بیانی از ساختمان های جهانْ وطن می نامد، که البته دشمن مردم و میراث ملی معمارانه ی آلمان بود و وُلف معماری باوهاوس را معماری ای می نامد که اصولش هر بیانی از قدرت، امپراطوری، عظمت یا حتی والاتباری و رندی را منع می کند.

 باوهاوس هم برای آلبریخ در آلمان و هم برای ولف در آمریکا ناشناخته مانده است، اما هر دو بر سر این موضوع که مدرسه بدون عقبه، بی روح و نسبت به احتیاجات مردم عادی بی تفاوت است، توافق داشتند. اگر باوهاوس جذب فرم های عمیقاً غیر انسانی شد به دلیل انگاره ی قدرت و انسجامی است که از خودش به جهانیان ارائه می کرد، القایی به واسطه سادگی مدرنیستی تک رنگ و مقید که معمولاً با شیشه و فولاد درگیر می شود. درست است که باوهاوس یک مدرسه ی هنر و معماری با عمری بسیار کوتاه و آواره بود، اما باید بپذیریم که فضایی پدید آورد،سخت مستعد شورش ادم های معمولی، خیالبافان، انسانهای نامتعارف و نوابغی که جذب یک چنین مکانهایی می شدند. و این ظاهر هم اهنگ می تواند تنها دستاوردش باشد.

از می موزه باربیکن لندن یک نمایشگاه از 400 اثر باوهاوس برگزار کرده است. اولین نمایشگاه در بریتانیا در مقیاسی 44 ساله. این نمایشگاه بر گستره ی تولیدات مدرسه  تأکید می گذارد. و شامل نقاشی های پل کلی،لازلو موهولی ناگی، مبلمان مارسل بروئر، منسوجات گوانتا اشتلزل و معماری معمارانی همچون والتر گروپیوس و میس ون در روهه، عکاسی، فیلم، سرامیک کاری، تئاتر، طراحی محصولات گرافیکی و صنعتی می شود. این نمایشگاه انگاره ی اصلی باوهاوس را تجسم می بخشد:" وعده ی جامعه ای پس ایند جنگ جهانی اول." باربیکن این ایده که تصویری است از باوهاوس و هدفش مطرح کردن راهی نو برای زندگی است، را ارائه می کند.

زمانی که والتر گروپیوس در 1919 باوهاوس را در وایمار تأسیس کرد. تمام انگاره های پیش امده به آرمان هایی برای یک زندگی جدید تبدیل شدند، والتر گروپیوس به دنبال کثرتی از رشته های خلاقانه با تأکید بر اهمیت ساخت اشیا بر خلاف نظریه های فرایند ساخت پیشه ورانه و پیشا صنعتی بود.اما این ها یک رویه ی مشخص برای رسیدن به ایده هایشان نبود و برای باوهاوسی ها تقریباً همه چیز می توانست به عنوان راهی به سوی آینده ای بهتر به نظر رسد، رویه هایی که شامل یک مذهب معنوی نو و یک رژیم گیاهی سخت با میزان سیر فراوان که باعث سرزنده شدن می شد ـ به نظر آلما همسر خارق العاده ی گروپیوس بیشترین بارزه های مشخص باوهاوس در اولین روزها سیر در هوا بود ـ نیز بودند.

در این میان سؤال مشخصی که حل نشده مانده و به شدت مورد بحث قرار می گیرد این است که آیا صنعت یا تولید انبوه انچنان که باوهاوسی ها بر ان تاکید می گذاشتند اهمیت داشت؟ آیا هنر و محصولات [پیشه ورانه ی] دست ساز می توانند با هم سازگار باشند؟ آیا [رسوب دادن] بیان فردی [هنرمند در اثر] مانع از بسط اجتماعی [محصول] نمی شود؟

تمرکز بر این پرسش های بنیادین همزمان شد با سال 1925 که طی ان مدرسه به دسائو نقل مکان کرد، جایی بین برلین و لیپزیک. در این بازه ی زمانی ساخت شهرکهای صنعتی مبتنی بر الگوی شرکت هواپیمایی یانکرز رونق داشت. مباحث جدید و استدلال های تکنوکراتی نیز بر گفتمان عمومی غالب شده بودند. مارسل بروئر جوان با شرکت یانکرز در ساخت مبلمان های فولادی همکاری کرد. یک نمونه از وسایلی که سرانجام به چیزی عادی در اتاق جلسات و خانه های آینده نگر تبدیل شد.

بیشترین توجه در این میان  پرداختن به گسترش و بازاریابی تجاری اشیا طراحی شده ی باوهاوس بود. که در دسائو در طی زمان کوتاهی ساخته می شدند. ساختمانی که گروپیوس طراحی کرد به همان میزان که موسسه عمق پیدا می کرد، شهرت یافت، ساختمانی با جداره های شیشه ای و فرمی  باریک و مستقیم. این بنا به عنوان گونه ی غالب معماری مدرنیستی متبلور شد و یکی از شگفت انگیز ترین ساختمان های بانفوذ در تمام زمان ها تبدیل گردید و به نمونه ای برای ساختمان های اداری، هتل ها، مدرسه ها و بیمارستان ها بدل شد. در دسائو گروپیوس و پیروانش هم چنین می توانستند ایده های معمارانه ی دیگری را بر خانه های ردیفی ساخته شده برای اساتید باوهاوس وسیصد خانه ی ارزان قیمت ساخته شده برای کارگران صنعتی در ایالت دسائو ـ تورتن مورد راست ازمایی قرار دهند.

اما سرنوشت باوهاوس غم انگیز بود، در سال 1939 گرچه مدرسه [برای کم کردن از فشارهای سیاسی] به برلین نقل مکان کرد، اما یک سال بیشتر عمر نکرد، و به این وسیله ـ سوسیال ناسیونالیست ها ـ یک جنبش دیگر از میان رفت، جنبشی که بعد از ترومای فاجعه انگیز از جنگ جهانی اول  به دنبال نظمی جدید بود و خودش را از طریق تصور بصری به یادماندنی بیان کرد.

یانکرزها ساختن بمب افکن ها را به جای صندلی های بروئر آغاز کردند. دسائو به طور کامل در 1945 توسط بمب افکن ها صاف شد. ساختمان باوهاوس نیز به شدت آسیب دید. اما تأثیرش [علی رغم تمام این مذیقه ها] گسترش یافت. باوهاوسی های مهاجر چه دانش اموزان و چه معلمان سابق بر اساس سبک و ســـــــــــــــــیاقی که آموخته بودند، در گستره ی کلانی از [شیکاگو] تا توکیو تأثیر گذاشتند.

گروپیوس از لندن به آمریکا مهاجرت کرد، جایی که به یک پروفسور در هاروارد بدل شد و ساختمان پان ام را در بالای ایستگاه مرکزی نیویورک طراحی کرد. این ساختمان به خاطر تأثیری که بر چشم انداز پایینی خیابان پارک گذاشته بود مورد خشم و غضب قرار گرفت. او هم چنین باشگاهی شبانه در لندن نیز طراحی کرد، کاری که برانگیزاننده ی اعتراض نسل جدید رادیکالی بود که او را متهم به بساز و بفروشی می کردند.

فراهم اوردن مجدد امکان بازدید از ساختمان تاثیر عمیق این بنا در سراسر جهان را دوچندان کرده است، بنایی که تا چندی پیش به شکل گسترده ای فقط توسط تعدادی عکس سیاه و سفید شناخته می شد که بدون  تأکید بر جزئیات در همه جا دست به دست می گشت اما عملا چارچوبی برای تبیین انرژی خلاقانه ای که یک مدرسه می تواند به دانشجویانش منتقل کند را از دست می داد. جزییاتی مانند راه پله ها، کارگاه ها و بالکن هایش که مکان هایی بودند هم برای نمایش و هم جایی برای کارکرد و دیوارهای شیشه ای اش که می توانستند منظره ای باشند بر فعالیتهایی که داخلشان می گذشت. یکی از فضاهای اصلی یک ادیتوریوم بود که به صحنه ای وصل می شد برای اجرا و از انجا نیز به یک فروشگاه اشتراکی متصل می گردید تا  زندگی و اجرا را با هم یکی سازد، این فضا هم چنین یک طرح واره رنگی نیز داشت، گزاره ای مغایر با اظهارات ولف که می گوید باهاوس تنها به رنگ های سیاه، سفید و خاکستری علاقه دارد. جدا از این ها چند انگاره ای بودن بنا نیز از جمله نقطهْ بارزه های ان است، اگر این بنا شبیه به یک کارخانه باشد، خواصی از یک اجتماع و مرکز فرهنگی و تئاتر را نیز داراست.

 از جمله دیگر وجوه باوهاوس چند گرایشی بودن ان است، گرچه باوهاوس توسط گروپیوس [ــِـ معمار] تأسیس شده بود. اما در ابتدا معماری مهمترین مسئله مد نظر باوهاوس نبود و میراث عظیمش در محصولات هنری اش که در حوزه ی گرافیک تولید شده اند یافت می شود، اگرچه معماری در تصور عموم بر این مکان غالب شد و سبک ساختمان به الگویی برای نسخه برداری تبدیل شد بدون انکه بر اتفاقات درونش تاکید شود و ان ها نیز مد نظر ایند. وجه مشترک دیگری که وُلف و آلبریش علیه اش موضع می گیرند تأثیر کالبد مدرسه بر فرایندهای جاری بر محیط مصنوع است و یاداوری این نکته که اگر شما به جای محتوای درونی این ساختمان تنها به فرم ان بنگرید، در واقع نگاهی ملال انگیز به واقعیت وجودی این مدرسه داشته اید.