سوپراستودیو در سال 1966 در فلورانس ایتالیا توسط گروهی از دانشجویان به نام های آدولفو ناتالینی و کریستیانو تورالدو دی فرانسیا افتتاح شد. سوپراستودیو خود را از طریق آثار معماری کانسپچوال طغیان گرشان معرفی نمودند، آثاری که تعامل سیاسی جدیدی در جامعه تحت سلطه ایده های رنگارنگ و دیوانه وار مدیوم های جدید و آلترناتیو بود. با اینکه هیچ کدام از طرح های آن ها ساخته نشد؛ این گروه نجات بخش مدرنیسم شد. نیویورک تایمز با مروری بر آثار این گروه، مجموعه ای از جنبش های رادیکال آن ها را با نام "نابغه های دیوانه سوپراستودیو" منتشر نموده است تا شاید فکرهای ما را دوباره تازه و دگرگون کنند.

این گروه تنها 12 سال، تا سال 1978 به کار خود ادامه داد و قبل از فروپاشی، عمدتا آکادمیک بود اما سوپراستودیو را در مرزهای تاریخ طراحی پس از جنگ به اسطورگی رساند. آن ها نمایشگاه هایی در همه جا برگزار نمودند، از موزه هنرهای مدرن تا مرکز هنر مدرن واکر در مینیاپلیس و کارهای کانسپچوال خود را در مجلاتی چون طراحی تاثیرگذار با سردبیری جیو پونتی، ماهنامه ایتالیایی کازابلانکا و حتی کازا وُگ به چاپ رسانیدند.