آیلین گری پس از بازگشت به پاریس در 1917، مجدد به آپارتمان خیابان 21 بناپارت رفت که قبل از جنگ جهانی اول خریداری کرده بود. او درحالیکه وارد یک محفل لزبینی مدروز شامل خواننده ماریسا دامیا، هنرمند، رومین بروکس و معشوقه اش، ناتالی بارنیِ نویسنده شد؛ همچنان همکاری خود را با سیزو سوگاوارا و طراح پارچه اسکاتلندی ایولین وایلد ادامه داد. تا پایان سال، گری کار خود را بر روی بلندپروازانه ترین ماموریت ش تا بدان روز، آغاز نمود، طراحی فضای داخلی آپارتمان خیابان لوتا متعلق به شخصیت اجتماعی مشهور سازنده ی کلاه های زنانه، مادام متیو لووی. گری یک زیبایی شناسی تلطیف شده و مجلل را با بکارگیری مواد لوکس، مانند چوب هایی با طراحی اگزوتیکی، لاک الکل، عاج و خز، از جمله پوست گورخر در سراسر یک اتاق، به شیوه ای تئاتری اتخاذ نمود. نکته برجسته ی اتاق، این نیمکت تختی پیرگوییِ تماشایی بود، مانند یک گندولای ونیزی که از ورقه لاک الکلی برنزی زنگاری و نقره ای پوشیده شده بود. صندلی های بیبندومی خوابیده در اطراف آپارتمان جانمایی شدند، چون آنها شبیه نماد خوش شانسی کمپانی تایر میشلین؛ مرد میشلینی، بودند که مسیو ببیندوم نامیده می شدند. کارِ گری در آپارتمان خیابان لوتا به مثابه یک پیروزی در جهت آثار متقدم آرت دکو مورد تقدیر قرار گرفت و در مجلد 1920 هارپر بازار به مثابه اثری  "کاملا مدرن، اگر چه همراه با یک حس قوی از آنتیک گرایی" توصیف شد.

قسمت اول

قسمت دوم

قسمت چهارم

قسمت پنجم

قسمت ششم

قسمت هفتم