ساختمان یک توده تک است که به صورت افقی، دو نیم شده است. سطح نامنظمی که از درون توده بلوک خالی شده، لای دو نیمه ی پر بالایی و پایینی قرار گرفته و یک پلازای مسقف در کناره ساحل فراهم اورده. دو شکل دهنده به طرح به جای انکه مستمسکی باشند برای تحقق یک نتیجه بوزاری، از میان فضا بدون به جای گذاشتن نشانه های اشکار عبور کرده اند.
بخش بالایی بلوک از وسط تهی شده، به یک هتل اختصاص دارد، یک شبکه اورتاگونال از دیوارها که یک غشای تزیینی را خود نگاه می دارند، قسمت بالایی نه با اتاق ها که با اپارتمان های شخصی پر شده است، اپارتمان هایی که هر کدامشان فضای بیرونی ای مخصوص به خودشان دارند. برج های کوچک  در هر ایوان چشم اندازهایی به اقیانوس را تامین می کنند. در نیمه پایینی بلوک تهی شده عناصر ناهمگون یک مرکز اجتماعات ـ ادیتوریوم ها، اتاق های کنفرانس و سالن های بزرگ ـ  به تل شنیِ مصنوعی شکل می دهند که خودش پیوستار لاینقطعی است از محیط پیرامونی پروژه.
پروژه در قامت تصویر اینه ای mirror image از منظر پیرامونی در قسمت بالایی به پستی بلندی های مشابه و تکرار شونده ای رسیده که بر سقف ایوان به صورتی مواج شکل گرفته اند تا فضایی فراهم اورده اند برای سالن سلطنتی و دیگر تسهیلات ویژه ـ یک استخر بلند و یک باشگاه شبانه ـ که البته همگی به صورت معلق زیر هتل جا داده شده اند، گویی به یک الحمرای از بالا به پایین قدم گذاشته اید. محور اصلی اگادیر جدید نخست در گاراژی که اطراف مرکز کنفرانس را برگرفته محو و بار بعد در پلازای سرپوشیده ای که برای اتاق های سلطنتی در نظر گرفته شده ظاهر می شود.
وُید شکل گرفته میان کف و سقف با ان گنبدهای محدب و مقعرش. . . نیمه سیال بالایی که همچون سرابی خیالی برای کف مجموعه به نظر می رسد. . . جنگل نامنظمی از ستون ها. . . نور ابی ای که از کف شیشه ای استخر عبور می کند . . . بتن براق، کاشی های موزاییکی و برگ طلایی: فضای اسلامی پشت و رو شده، ما وارد دوره اسلامِ پس از اینشتین شده ایم.