زایش زبان به مثابه موضوع خودگردان پژوهش . . . حاوی
این تشخیص نگران کننده است که هنگام صحبت، طبق قوانینی عمل می کنیم که بنا به
تعریف آگاهانه نیستند. لحظه وجدآمیز تسلط بر زبان به منزله موضوع، در عین حال،
لحظه یاس امیز وانهادن خود به منزله سوژه و درک این مطلب است که زبان همواره از
چنگ فهم واقعی ما می گریزد. و این احتمالا اولین لحظه گشایش نظری ناخودآگاه است.
زبان به معنای دقیق کلمه به دستگاه مجازی امکانات صوری تبدیل می شود که اکنون در
قلمرویی به کلی متفاوت با سخن روزمره ی ما قرار دارد. زبان شرط امکان تمام
بازنمایی های ماست که آنجا قابل بازنمایی نیست یا دست کم فقط از طریق بندبازی عجیب
و تازه ای به نام بازتبندگی قابل بازنمایی است.