"فوتوریست های ایتالیایی تحت تاثیر قدرت و سرعت، تخریب خلاق و نظامی گری تجاوزکارانه، کار را بجایی رساندند که موسولینی را به قهرمان خود تبدیل کردند. جورجیو د کریکو تعلق خاطر خود به آزمونگری مدرنیستی را پس از جنگ جهانی اول ازدست داد ودرپی هنر تجاری شده، با مبادی زیبایی کلاسیک آمیخته با اسب های قدرتمند و تصاویر نارسیستی از خودش در لباس های تاریخی (تمامی در جهت تایید موسولینی) برآمد. ازرا پاوند نیز با تشنگی برای کارآمدی ماشین، زبان و تحسینش از شاعر جنگجوی آوانگارد که بر انبوه نادانان سیطره دارد را به رژیم سیاسی موسولینی چسباند که حرکت قطارها را سر زمان تعیین شده تضمین می کرد.آلبرت اشپر ، معمار هیتلر بشکلی آگاهانه به اصول زیبایی مدرنیسم در احیای درونمایه های کلاسیستی هجوم برد، با این حال بر بسیاری از تکنیک های مدرنیستی با اهداف ملی گرایانه و همان سبعیت مهندسان هیتلری در گرته برداری از کنش طراحی باهاوس در اردوگاه های مرگ پیشی گرفت. او امکان ترکیب کنش های مهندسی علمی متداول را همانطور که در افراطی ترین اشکال تکنیکیِ بوروکراتیک و عقلانیت ماشین مندرج است با اسطوره برتری نژاد آریایی و خاک و خون سرزمین پدری اثبات کرد."