خانه ی دام ـ ینوییِ لوکوربوزیه (1914)، یکی از مهمترین دیاگرام های معماری مدرن است که به سبب کُدهای ساده و حداقلی اش، بیشترین میزان تطبیق پذیری و در عمل بیشترین میزان بسط در جغرافیای جهانی را تجربه کرده است، پیر ویتوریو آئورلی این دیاگرام را از منظر اقتصادی تحلیل می کند و ان را یکی از بهترین نمونه ها برای ایده ی سکونت حداقلی طبقات ضعیف جامعه می داند. البته او یاداور می شود که تلاش برای تولید مسکن در قالب های طبقاتی و توجه به معماری دارای سوگیریِ اجتماعی در نخستین سپیده دمان مدرنیته نیز رخ نموده، معمارِ قرن شانزدهمیِ ایتالیا؛ سباستیانو سرلیو نیز به مسئله مسکن طبقاتی پرداخته است او یکی از رساله های مجموعه ی هفت رساله بر معماری اش را به مسکن اختصاص داد. یکی از نکات بسیار جالب در رساله سرلیو تمرکز بر طراحی خانه برای تمام طبقات جامعه بوده است. آئورلی البته به مخاطب گوشزد می کند تمامی این ایده های اخلاقی و خوش بینانه از یک همْ گرایی متعارض و ناسازه وار میان سختْ آیینی و ریاضت کشی با تمایل به کسب دارای و ملک رنج می برد و در نهایت تمامی تلاش های معماری برای تبلیغ زهدورزی به امکانی برای انباشت بیشتر و نهایتا مصرف بیشتر فرد می انجامد و معماری صرفا به عاملی بدل می گردد که از یک سو مشروعیت اخلاقی وضع موجود را افزایش داده و از سوی دیگر به تبیین خودش به عنوان آپاراتوس بنده نواز اعانه دهنده می انجامد. مجموعه سه قسمتی "چالش های اخلاقی ریاضت ورزی در معماری به روایت پیر ویتوریو آئورلی" را می توانید بر اتووود مطالعه فرمایید. قســــمت اول قســمت دوم قسمت سوم