نیویورک، سال 1976؛ شما به دنبال تحقیق و توسعه تئوری هایی متمرکز بر برنامه بودید که نتیجه اش انتشار دو کتاب تاثیرگذار شد: نیویورک مهذون و یادداشت های منهتن. چه اضطراری در ان مقطع شما را متوجه موضوع برنامه کرد؟ و البته چه چیزی نیویورک را در آن زمان ـ هم به عنوان یک محیط کاری و هم به عنوان یک موضوع ـ به فضایی بارور بدل ساخت؟

رم کولهاس: امروزه شاهد ابتذالی کامل از گذر و ترافیک فکری در نیویوک هستیم که در دهه هفتاد وجود نداشت. من به عنوان یک اروپایی خیلی دقیق و نکته سنج، عمیقاً، تحت تأثیر "ایسم" هایی بودم که تاریخ اروپا را تشکیل داده اند. بنابراین ان اندازه جاه طلب بودم که بخواهم "ایسم" خودم را بیافرینم، البته با نگاهی به جهان از دریچه ی تکثری از "ایسم"ها. از یک سو درگیر حس ناامیدی عمیقی از سست شدن بنیان های مدرنیته در نتیجه جنبش "قدرتِ گل" یا ظهور پست مدرنیسم بودم و از سوی دیگر به خوبی به این موضوع واقف بودم که چگونه مانیفست‌ها ناکامی هایی را رقم زده اند که پی ایندش دفن ان تایپولوژیِ [رفتاری و فکری ای] بوده است که تلاش می کردند نجات اش دهند.

با این اوصاف می توانم بگویم که خیلی غیرمستقیم به نیویورک نزدیک شدم، ان هم در قالب مانیفستی که شامل حجم یا مقداری از شواهد از قبل موجود بود. در تببین این مانیفست رویکردی ژورنالیستی و در عین حال شخصی پیش گرفتم، گویی باید پشت سر آمریکا از خودم مراقبت می کردم. به نظر می رسد پروژه برنارد چومی بیشتر به یک مانیفست شبیه است، یا حداقل به صورت واضح تری از روش شناسی سنتی و پیکره بندی یک مانیفست برخوردار است.