ـ چه رابطه ای بین مطالعات و نوشته های اولیه شما و مفهوم سازی مجدد و رادیکال برنامه انگونه که در طراحی شما برای پارک دُلا ویلت خودنمایی می کند وجود دارد؟

رم کولهاس: یک رابطه بسیار مستقیم. من پارک را در قامت نوعی از آسمان خراش افقی تبیین می کنم. در نظر داشته باشید که رابطه این پروژه با کتاب نیویورک مهذون به حدِ غیرقابل باوری سرراست بود که البته به مرور زمان و با توسعه و تغییر شاکله های طراحی مان، ناگزیر غیرمستقیم تر شد. در ابتدا این ایده ها[ی پژوهشی] در قالب مثال یا پروتوتایپ کار می کردند، اما به مرور زمان تبدیل به مباحث جدی شدند و حوزه های توجه ما را شکل دادند. من هنوز هم گاهی اوقات متوجه این واقعیت می شوم که تحقیقات اولیه در مورد یک پروژه به روشی تقریبا واضح خودشان را در پروژه هایی دیگر دوباره نشان می دهند؛ سی سی تی وی قطعا یکی از این نمونه هاست. بنابراین ما با منبعی مواجه ایم که تلاش می کنیم سرخوشانه ان ها را پس بزنیم، اما همیشه بازمی گردند و خودش را نشان می دهد. به جز مواقعی که نوعی از ضدِفشار بیرونی وجود دارد یا زمانی که هیچ ارتباطی وجود ندارد. به عنوان مثال، وقتی من روی یک خانه کار می‌کنم، همه چیز کاملاً رها و معلق است. البته من تلاش های پژوهشی و ارتباط ان ها با کنش حرفه ای را یک داده [نگاری] تاریخی نیز می‌دانم، متونی مانند "شهر ژنریک" و "فضای پسْ ماند" را در این قالب می بینم، متونی که در قامت مرجع باقی می‌ماند، اما مرجعی که مدام منع می شود و پالایش.

ـ برنامه، فرم، رخ داد و سیاست؛ پاسخ هایی از رم کولهاس و برنارد چومی