حالا طراحی گالری پاویون سِرپنتین، که بسیاری از معماران در آرزوی نیل به آن هستند، به پیتر زمتور محول شده است.

برای آنکه پیتر زمتر را یک فرد تارک دنیا بدانید، نیازی به هوش بالا نیست. او ممکن است با ریش سفید، لباس تیره پوشیده باشد و امکان دارد دفتر او، در نقطه ای دنج در خارج از شهر چِر واقع در سوییس، صومعه ای درون یک باغ باشد.او دراستدیوی خود دستیاران جوانی را جمع کرده، که با تشابهات ظاهری که به یکدیگر دارند، مانند یک فرقه شده اند. او فردی است که با احترام راجع به کارش صحبت می کند و مورد تکریم مضاعف دیگر معماران نیز هست. وقتی او صحبت می کند یا زمانی که دیگران در مورد او صحبت می کنند و همچنین در آثارش، حسی آرامش بخش را می توان دریافت کرد. گاهی اوقات ممکن است ساعت چهار صبح بیدار شود و کارش را دنبال کند.امکان دارد در آثارش، چند کلیسا، بناهای یادبود و دیگر فضاهای رویایی نیز داشته باشد و علاقه دارد در مورد چیزی که از ان به عنوان رازو مز ماده نام می برد، صحبت کند.اما در یک کلام ممکن است اومردی فرا دنیایی باشد که در حال غئر بخشیدن به شخصیت خود است.

"ایـن پیش داوری ها همیشه همراه تمام کارهای من بوده است، همیشه گفته می شود، بله، او ساختمان های زیبایی را خلق می کند، اما آنها بالای کوه هستند و ساخت این بناها تنها بر روی کوه ها امکان پذیرند... بعد از آن گفته می شود؛ تو فقط با چوب می سازی و یا میگویند؛ تو یک فرد تارک دنیایی یا تو یک فرد متکبری." اما خود او اصرار دارد: "من برای مردمی که از یک بنا یا یک فضا استفاده می کنند، طراحی می کنم....، این حس نشات گرفته از زمانی است که کار به من ارائه می شود و من در نگاه اول می توانم یک علاقه ی حقیقی به کیفیت ذاتی موجود در وضعیت را پیدا کنم. اگر من به این نتیجه برسم که تنها برای استفاده از نامم در جهت رسیدن به اهداف اقتصادی طرحی را به من پیشنهاد داده اند یا اگر تشخیص دادم که پروژه ای که درگیرش خواهم شد بیشتر در گرو ظاهر و نمایش است، مطمئنا، نه می گویم و از خیر پروژه می گذرم".

زُمتُرِ 68 ساله، در سال 2009 مفتخر به دریافت جایزه پریتزکر شد، و اکنون نیز، طراحی پاویون گالری سالانه ی سِرپِنتین، که در اول جولای افتتاح می شود ، به او محول شده است. با هم دلایل این اتفاق را بررسی می کنیم: او چیزی که می توان آن را معماری آرام نامید، تمرین می کند، یک پادزهر برای تعجیل خوشبینانه در ساختمان های ایکونیک، با دقتی مثال زدنی در ساخت بنا، و همچنین در ماده و جزییات آن. یکی از کارمندان می گوید که او نمی خواهد چیزی ساخته شود که خودش تصمیم نگرفته باشد و به آن اعتقاد نداشته باشد." کارمندان او تازه فارغ التحصیلانی هستند که وقف انجام کارهایی هستند که او می خواهد.

علاقه ی او به این حرفه نشات گرفته از راهی است که به سمت معماری طی کرده است.او می گوید: " ده سال اول زندگی حرفه ای من تنها شامل گریختن از پدرم بود؛ پدرم یک کابینت ساز فوق العاده بود و من به عنوان پسر ارشد باید با قدرت بیشتری کار او را ادامه می دادم. من با رفتن به مدرسه ی هنر و سپس ادامه در رشته ی طراحی صنعتی و پس از آن طراحی داخلی، تلاش کردم که از این اتفاق فرار کنم. مسیری که قدم به قدم مرا به سمت وسوی معماری کشاند.

روحیه کمال گرا و معنوی یک کابینت ساز ـ روحیه ای که هرگز او را ترک نکردـ در سال 1989در کلیسای سنت بندیک آشکار شده است، کلیسای کوچکی که با پیاده روی پنجاه دقیقه ای از نزدیکترین ایستگاه قطار، در یک شیب تند و در میان گاو هایی که مشغول چرا هستند، قابل دسترسی است. این جسم منحنیِ کوچک، که هم به یک قایق و هم به ماهی شباهت دارد، اساسا از چوب ساخته شده است و با چند عنصر فلزی به طور دقیق و حساب شده ای ایستا شده است. دیواره ی خارجی آن از تخته کوبی های فلس مانند با کوچکی غیر معمول پوشانده شده. و در داخل، کف بنا از چوب هایی که زیرِ پا غِژغِژ میکنند و قاب چوبی که به فضا ریتم می دهد، تشکیل شده است.

همه چیز در نظر گرفته شده و مرتب شده است با این هدف که شما به طور دقیق از حالت و پیچ و تاب تخته کوبی ها، باریکیِ چوب هایی که از بین آنها نور عبور می کند، سنگینی دستگیره در، درجه هایی از حضور در تاریکیِ جنگل را تجربه می کنید.

پروژه ای که زُمتُر را مشهور کرد، استخرهای سرپوشیده حرارتی در والز بود که در سال 1996 در یک بلوک، در گرابوندِن، جایی که کلیسا ی کوچک و دفترش قرار دارند، تکمیل شد. این مکان هم آیی نفسانیت سخت و خشک و ترکیب آنها با معنویات است. تمام خطوط مستقیم و تمام سطوح سخت بودند، اما آنها با نور غیرمستقیم و مبهم و نیز حسی از رازآلودگیِ فضاهایی که گوشه های گرد آنها ناپدید شده است، فضایی رویایی و لطیف ساختند. چندین لایه ی نازک شیست متورق به تدریج فرم دیوار را تشدید می کردند و حسی از تراکمِ انرژی را منتشر می کردند. این مجموعه پروژه ی شهریِ کوچکی بود، اما به طور غیرمنتظره ای بر شاخه های مد و تبلیغات کالاهای لوکس تاثیر گذاشت.

اکنون، با اینکه  پایگاه زمتُر در گوشه ای آرام در سوییس قرا گرفته است،محدوده ی [نفوذِ] او بین المللی است.در شهر نوروِژیِ واردو در شمال آرکتیک سیرکِل، او در حال تکمیل یک مانیومنت برای قربانیان شکار ساحره است.

در گرمای قطر، او در حال طراحی کاخی با حیاط های سایه دار است.او همچنین در حال ساخت یک محفل دنیوی در دووان برای پروژه ی لیوینگ ارکیتکچر الن دو بوتون است.

برای سِرپنتین، به طور مشخص، او چیزی متضاد با مجموعه فضاهای جلب توجه کننده که در سری پاویون های گذشته وجود داشت، طراحی کرده است. نسخه ی او تنها دیوارهای سیاهی به سوی خارج عرضه می کند و فضای داخلی شبیه به یک هورتوس کانکلوسوس یا باغی محصور پر از شکوفه های خیره کننده و با شکوه، متعلق به طراح باغ هلندی پیِت اُدولف است. زُمتُر می گوید: " رابطه من با گیاهان روز به روز نزدیکتر می شود.آنها مرا آرام می کنند و من علاقه دارم در میان آنها باشم." او تاکید می کند که این فضا تنها برای گوشه نشینی و عزلت نیست:" شما نباید دعا بخوانید. برای رفتن به آنجا، فضا باید دلپذیر باشد و نشان دهنده ی عشق به اولین معشوق باشد. یا حس نوشیدن یک فنجان چای در کنار مادر را تداعی کند؛ کسی که برای مدت طولانی از دیدن او محروم هستید." در حقیقت مجموعه باید گرداگرد ماهیت رضایتمندی شکل گیرد، چیزی که مقبول زُمتُر است، او می گوید:" این فضا همیشه باید حول وحوشِ لذت باشد."      

به طور قطع، توصیف زُمتُر به عنوان یک هنرمند متعصب یا یک سوپر مینیمالیست، توصیف کاملی از ان چه او انجام داده است، نیست. در کار او غایت و گاهی اوقات رازآلودگی وجود دارد. در یک طرف جذابیتِ همراه با خوشایند بودن و حوزه ی کاملا جسمانیِ معماری، مثل لمس کردن، صدا و بو و دیدن وجود دارد و در طرف دیگر، کیفیت، چیزی که- مثل واژه ی معنوی- به جایی که محو شده تعلق دارد و به جای تمرکز بر اینجا و اکنون به نسخه ی تقریبا قدیمی  یا زمین شناسانه ی زمان گره خورده.

علیرغم اعتراضات به او، استفاده ی او از نور گنگ، جانبخشیِ او به مصالح و گرمی جزییات او، می تواند تقریبا آیین ناشناس طبیعت را به ذهن خطور دهد، چیزی که بهانه ای برای برخی منتقدان دمدمی مزاج می شود:"هر یک از کارهای او یک ابتکار است و ساختی شگفت دارد و به آسانی میتوان آن را زیبا نامید.اما در کارهایی مثل کلیسای کوچک برودِر کلوس در آلمان، که از تنه ها ی درخت، آتش، آب، نور و سکوت تشکیل شده، می توان میل به ایجاد وحشت را نیز مشاهده کرد".  

معماران دیگر هم سنخ او علاقه بیشتری از او دارند تا پروژه های بزرگتر و نجومی را به عهده بگیرند، حتی اگر این موضوع به این معنی باشد که برخی کنترل خود را [در این مواقع] از دست می دهند، اما این موضوع برای زُمتُر شنیع است، او می گوید:" معماری برای من همه چیز است. من نمیتوانم بگویم که به حدود 25 درصد آن توجه دارم و 75 درصد دیگرش را رها می کنم....من فقط می خواهم در مسیری کار کنم که خودم می خواهم. در کارگاه من، شما می توانید چیزهای خاص و شاید معدود و محدودی را سفارش دهید و خیلی چیزهای دیگ را نمی توانید، آنها در دسترس نیستند".