انتشار مقاله جوزف ریکورت در مورد آیلین گری به شماره دسامبر 1968، مجله دموس؛ دیگر طراحان، معماران، منتقدان، موزه و گالری داران را تشویق به ارزیابی مجدد آثار او و اهمیت آنها در زمینه جنبش مدرن نمود. اولین مرور آثار آیلین گری در گالری هینز لندن به سال 1972 برگزار شد. هنگامیکه ایو سن لوران یکی از پرده های لاک الکلی گری را با نام "سرنوشت" خرید؛ او به عنوان ستاره غیر منتظره حراج پاریس که متشکل از لوازم آپارتمان طراح مد فرانسوی، ژاک دوسِت  هم بوده،  ظاهر شد. در سال بعد بازتولید مبلمان گری شروع شد، و گری از جریان مداوم ارزیابی مجدد انتقادی، پیشنهادات نمایشگاه ها و دیدار با منتقدان، موزه و گالری داران و سایر تحسین کنندگان، از جمله نویسنده انگلیسی بروس چتوین، لذت می برد. چتوین پس از مصاحبه با گری به سال 1972 در پاریس، از او برای "لذت بخش ترین بعدازظهر یکشنبه ای که طی آن سالها داشته است" تشکر کرد. گری به طور مشخص در مورد بازکشف خود احساسات متضادی داشت. او به شرح حال نویس خود پیتر آدام گفت: "یکی باید از افرادی که باعث جریان ارزیابی مجدد شدند، حداقل برای حفظ برخی از آثار ما، قدردانی نماید." "در غیر این صورت ممکن بود مانند همه چیزهای دیگر از بین می رفتند". با مرگ او به سال 1976 در 98 سالگی، گری دیگر در معرض خطر فراموش شدن نبود، اما میراث او مستعد سردرگمی و سوء برداشت بود. او در طول عمرش، یک خارجی بود، بیشتر زندگی خود را در فرانسه به عنوان مهاجر گذراند. برای پذیرش به مثابه یک زن خودآموز در حرفه های معماری و طراحیِ  تحت سلطه مردان مبارزه کرد، و تنها تعداد کمی از دوستان کاری اش را بواسطه درگیری با لوکوربوزیه از دست داد. حتی اکنون نیز، میراث او مرتباٌ اشتباه تفسیر می شوند. او همچنان یک شخصیت فریبنده است، که بیشتر به خاطر  مبلمان هایی که در ابتدای کار خود طراحی کرده، شناخته شده تر است تا پروژه های معماری که بیشتر عمر حرفه ای خود را بدانها اختصاص داده است. با اینکه خودِ گری از اوایل دهه 1920 متعهد به مدرنیزم فایده گرا بود؛ سهم او در طراحی مبلمان با توجه به تمرکز اولیه او، بر روی قطعات تزئینی که در حراج فروخته شده اند، تحریف شده است. اگر آیلین گری در جامعه ای عادلانه تر، فراگیرتر و شایسته سالار زندگی می کرد، تا چه حد می توانست تاثیر گذارتر باشد؟